Biekorf. Jaargang 19

Nunc dimittis!

HET virtuooske al oud van dagen
wil, eer het 't levenskeersken uit
't stram lichaam blaast, 'n deuntje strijken,
'n deuntje nog... eer 't de oogen sluit...

Het opent langzaam met de witte
verkrompen vingerkens de doos,
waarin sinds lange, zijn vioolken
ontspannen lag en machteloos.

Voorzichtig spant het ieder snaarke,
en pitsend... 't luistert naar den toon...

[p. 233]

 

‘ze is juiste’ prevelt het, en 't opent

 

voor hem 'nen boek van Mendelssohn.

 

 

 

Al trillen, glits de stok op 't speeltuig...

 

hel-zoete klanken rap dooreen

 

zacht-lispelend gestreken, fluistren

 

door de eenzaam-stille keuken heen.

 

 

 

Met de oogen toe, zijn schuddebollend

 

oud hoofd vervolgt de maat; ...'t verbleekt;...

 

op eens 'n snare springt,... terwijl er

 

uit 't oudjes oog een traantje leekt.

 

 

 

‘Oh Heere!’ zucht het na 'n stonde -

 

‘laat mij nu t'Uwaards komen;... maar

 

gedoog toch dat ik in den hemel,

 

moog vedelen met de engien daar!’...

Brugge, 7/08.

F. Bertrand, Ord. Cap.