Biekorf. Jaargang 19

Mengelmaren

‘Verzen’ van Jan Hammenecker

't IS moeilijk om zeggen waarom men een gedicht schoon vindt; men voelt zich meegedragen met beelden en rythmus, men geniet. Maar na dien eersten stond van genot, kan men de redenen ervan wel wat ontleden.

De verzen van dien jongen priester zijn schoon:

Om hunne plastieke kunst en hunne kloeke gebondenheid.

‘Gelijk een marmerbeeld dat omviel in den sneeuw
zoo lag het paarsche lijk op 't hagelblanke bed.’

‘De visschers komen afgevaren

met dappere spanen,

en maaien kloek met breeden zwaai

den avondzonneglans, die ligt in breede banen

van aan de kaai

tot in het verre westen, ginder,

gelijk een weelde tarwenaren

vol reuzelrijp gezinder.

De riemen duikelplonsen 't water in, en duikelmoe

slaan ze dra met zilverbliksem boven,

en pikken af, en keeren af en toe

de gulden waterpracht met heele schoven.’

Schoon om de psychologie en 't schoone zieleleven dat de dichter er in legt; dien strijd om zijne driften den toom in te leggen en zich op te werken in liefde tot God.

Laat ik nog ‘Ad quem ibimus’ afschrijven.

Laat mij door de bamislanen

met mijn voeten nijdig schoppen,

door de reuzelende bladerbanen

op kastanjen en beuketoppen!

'k Zocht naar voedsel voor de Liefde,

en ik heb niet eens ontvangen

iets dat mij volop geriefde

naar de maat van mijn verlangen.

[p. 176]

 

'k Ben vol woede: want 'k heb honger:

 

'k roep het bedelaarsgewijze;

 

en mijn honger is immer jonger

 

dan de jongst genutte spijzen.

 

 

 

Is de liefde dan 't vermogen

 

dat 't heelal niet mag te paaien,

 

is ze nooit voldaan gezogen,

 

zal die schreeuwer eeuwig kraaien?

Schoon om de oorspronkelijkheid. De heer Hammenecker is een dichter van die Schelde van Klein-Brabant met haar innige, diepbruinige, gezonde droomerigheid, de Schelde van Courtens.

Hebt ge al bemerkt welke onuitwischbare prent die Schelde liet in de ziel van Emile Verhaeren, hoeveel zijner beelden er uit opschoten, en hoe die onvermoeibare wereld-trotter, immer aan in oogenblikken van rust terugkeert tot zijne kinderjaren wier herinnering hij trouw bewaarde gelijk men den eerste-communie kerkboek bewaart? De heer Hammenecker ligt ook onder de greep der Schelde: 't zijn al booten, water, visschers en schippers, maar schippers groot en episch, die roeien over 't water met 't gebaar van Meuniers standbeelden.

Het boek, versierd met 10 penteekeningen van A. Ost, is te krijgen bij den schrijver, collegie, Aarschoot. Die het aankoopt, durf ik innig genot verzekeren.

J.H.

BLIJDE gedachtenis van Henrietta De Plancke's eerste H. Communie, gedaan in S^t Gillis parochiekerk op 5^en in Lentemaand 't jaar O.H. 1908.

Zoo 't bloemke voor den zonneglans
ontluikt, zoo is ontloken
uw hert vandaag, voor 't Godlijk Licht
tot nog voor hem verdoken.

O blijde morgen! laat de zon
de Hemelzon heur stralen
door 't nachtlijk duister breken, en
diep in uw herte dalen.

En moge 't als een bloemke nu
aan 't bloeien gaan, aan 't kleuren,
dat rondom hem de heldere lucht
bereukwerkt met zijn geuren.

Henrietta, laat uw liedfdebloei
voor God door niets begrenzen,
noch immer door den wereldwind
uw hertebloem verslenzen.

C.G.