Biekorf. Jaargang 19
(1908)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
Guido Gezelle
| |
[pagina 174]
| |
Waer ik in het bosch gezeten
Waer het koeltje geurig zucht,
Mogt ik alle smert vergeten
In de versche morgenlucht!
Mogt ik op een beekjes zoomen
Bij zijn zilver vloeyend bed
Van de zoete vrijheid droomen
De eenig hoop van mijn gebed.
Mogt ik gulde bloemkes plukken,
Klaer bepereld met den dauw.
Mogt ik mijne ziel verrukken
Onder 't vrije hemelsblauw!
Neen!... Ik moet hier blijven klagen
Op dees kouden kerkergrond.
O wie kan mijn smert verdragen
Nooyt is mij een vrije stond.
Waer zijt gij, o mijne moeder!
Die mij leidet bij de hand
Naer het huis van d'Albehoeder
Als ik jong was, in mijn land!
Ach zij minde mij zoo teder
En ik gaf haar liefde weêr.
O geef mij mijn moeder weder,
Is er dan geen hope meer?
Zij zit nu alleen te weenen
Bij de linden onzer stulp.
O mogt ik haer troost verleenen!
Gy, o Hemel wees haer hulp.
O mijn vader! 'k Zie u sterven
Onder 't last van jaer en wee;
O kon ik mijn vrijheid werven
En mijn vaders leven meê.
'k Had een vriend ook in den tijde
Eenen echten boezemvriend
Wien ik al mijn liefde wijdde
En nog meer had hij verdiend!
Kon hij nu mijn klagten hooren
Hoe zou zijnen boezem gloên;
Kwam mijn ongluk aan zijne ooren,
Alles zoud' hij voor mij doen.
O waer mag die vriend nu schuilen
In wat streke ver van mij?
Zucht hij ook niet in de kuilen
Van de wreede dwinglandij?
Zwaluw, die aen de barreelen
Van mijn kot uw' jongskes voed,
Wil met snelle wiekskes deelen
D'afstand die mij weenen doet!
Zeg mijn vriend, dat dien hij minde
Ver van hem zucht in een kot;
Bid hem, dat hij troosting vinde
| |
[pagina 175]
| |
Voor mijn allerdroefste lot.
Vlieg, o zwaluw op de winden
Over dal en over meer,
Wil mijn dierbren vriend gaan vinden,
Breng een woordje van hem weêr.
Wil mijn' ouders waer gaan schouwen
Dat hun' lieve zoon nog leeft,
Dat hij hoopt hen nog t'aenschouwen
Eer hij zijnen adem geeft.
(Get.) Guido Gezelle |
|