Biekorf. Jaargang 19

Opstaans⁽¹⁾

HET kriekend daglicht komt,
zoo schuchter, binnenleken,
vaalgrijs, door 't zwarte van
de verregaande nacht.
Een stroom van wordend licht
aan ieder venster wacht
om, als 't wil openslaan,
er ijlings bin' te breken.

(1) Uit ‘Leliën van Dalen’ een 2^e verzenbundel, eerlang te verschijnen.

[p. 166]

 

't Is onverbiddelijk weêr

 

een nieuwe dag aan 't worden

 

ginds buiten; maar hierbin'

 

verlengt een wijle nog,

 

mijn bed rondom, de nacht

 

zijn aangenaam bedrog.

 

- Wat later kome ik wel

 

den dag weêr ingetorden! -

 

 

 

Maar 't alomnevelend vloers

 

van nachtelijken vrede

 

die wee en kommernis

 

stil in zijn plooien vouwt

 

en voor een langen nacht

 

diep ingesluimerd houdt,

 

valt weg, en 't zalige van

 

den uchtendroes valt mede.

 

 

 

'k Ben wakker weêr, en moet

 

'nen blijden dag doorleven?

 

'nen droeven dag, wellicht?

 

zal hij zijn 't leven weerd?

 

Waarom toch is het licht

 

zoo gauw teruggekeerd?

 

Waarom en mag ik niet

 

nog wat in bed gebleven?

 

 

 

Komaan! Die alles geeft

 

God leeft! Ons blijde dagen

 

en onze droeve zijn

 

één gifte al uit Zijn hand!

 

En, dubbel schande mij

 

zoo ooit één dag mij vand

 

te zwak van leden om

 

hem moedig door te dragen!

Caes. Gezelle