Biekorf. Jaargang 19

Heimwee

TEN Oosten rees het avondgrauw,
De zonne gleed door 't hemelsblauw,
In sussend lichtgewemel
En rooden gloed.
Ik zag ze dalen en het scheen
M'alsof ze stervende verdween,
Van uit den blauwen hemel
En zonk voor goed.

Een meerlaan zong, zoo wonderschoon!
In 't donker van een wilgenkroon,
Al door den stillen avend,
Die langzaam viel.
Waarom, bij 't hooren van zijn lied,
En voelde ik nu die vreugde niet
Zoo dikwijls vroeger, lavend,
Mijn hert en ziel?

En trage, stille, viel de nacht,
Met wonder' klare sterrepracht

[p. 157]

 

En vol geheime zangen,

 

Van zoelen wind.

 

O! wat ontbrak er mij dan toch,

 

Dat ik daar hank'rend zat, om nog,

 

Om meer nog; vol verlangen,

 

Gelijk een kind?

 

 

 

Wat is er, dat gij nu nog klaagt,

 

Mijn ziele, zeg, en meer nog vraagt

 

En niet en kunt genieten

 

Die heerlijkheid?

 

Geniet! de slechte wereld rust.

 

't Bejag naar winst en zonde sust;

 

Hoe kunt gij u verdrieten,

 

In d'eenzaamheid?

 

 

 

Aanschouw, in volle zaligheid,

 

Dien stempel van Gods majesteit,

 

Daar, aan de hemeltransen.

 

Schud af dien prang.

 

Geniet den maan- en sterrenlach

 

En wacht; ginds, kriekt een nieuwe dag,

 

Met schitt'rend zonneglansen

 

En vogelzang.

 

 

 

Aanbid den naam, dien God, zoo klaar,

 

Geteekend heeft, aan d'heemlen, daar,

 

Uit fonk'lend edelsteenen,

 

Met eigen hand.

 

Gij klaagt en zucht en vraagt om meer!

 

Wees blij en loof en dank den Heer!

 

Men gaat toch niet al weenen

 

Naar 't Vaderland.

 

 

 

Gij wilt alreeds, mijn arme ziel!

 

Wat nooit een mensch ten deele viel,

 

Hier, in zijn sterflijk leven:

 

Volmaakt genot.

 

O! wacht een stond, een enk'len stond

 

En wat g'in 't leven niet en vondt,

 

Dat zal de dood u geven:

 

Den vrede in God.

Warden Oom