Biekorf. Jaargang 19

[p. 141]

Innig

's AVONDS' onder 't licht van 't lampken

zaten zij... elk langs 'nen kant

van de tafel,... hij den string, en

zij 't bobijntjen in haar hand.

Knikkebollend draaide 't vrouwke

met z'n drooge vingerkens

't boljouw dikker met den draad die 't

aftrok, in klein slingerkens.

De oogen op zijn wederhelft, het

grijze ventje deed op maat

'lijk 'n schaal zijne armen wiegen...

en het loste neerstig draad.

En op eens zijn vinnige oogskens

monkelden... een schalsche lach

bibberde om zijn lippen, en 'n

fijne spreuk kwam voor den dag.

't Vrouwke staakte en 't loech eens gildig,

't hoofdje wat op kant... als wou 't

zeggen ‘eeuwig-ervig 't zelfde

zotje nog van over oud!’.

P. Bertrand, Ord. Cap.