Biekorf. Jaargang 19

Aan eenen Kunstenaar

I.
't Zielelied

Aan H.V.d.A.

Das höchste Ziel der Kunst ist Schonheit und ihre letzte Wirkung gefühl und Anmut.
Goethe.

Kunstenaar, die in uw herte
voelt, gelijk in barenssmerte,
een geduurgen opwaartsdrang,
welk is 't drukken dat u pijn doet
dat u bang en blijde zijn doet
om dien wondren zang?

Is 't het zingen van de boomen
in het dertel windenstroomen?
of het altijd durend lied
van het water, dat al spelen
zachtjes murmlen komt en kweelen
tusschen lisch en riet?

[p. 75]

 

Is 't het liedje dat daarbuiten

 

't water tokkelt op de ruiten,

 

als het regent?.. of het lied

 

dat de gouden halmen zingen,

 

als de wind in hijgend dringen

 

dóór het koren schiet?

 

 

 

Is 't een zang van nachtegalen,

 

lijk het tikken van koralen,

 

vallend op een marm'ren steen?

 

of het huilen van de baren,

 

waar de stormen over varen

 

in vereend geween?

 

 

 

Neen! maar, lijk van alle streken

 

't stoeiend water veler beken

 

in één stroombed samenviel,

 

zoo ook nedervloeiend, kwamen

 

al die wondre zangen samen

 

in uw kunstnaarsziel.

 

 

 

En die ziel is 't die heur zangen

 

langer niet in zich kan prangen

 

en met kracht naar boven dringt,

 

dan, met heur gewijde orakels

 

't menschdom boeit aan klankenschakels

 

en tot volgen dwingt.

II.
't Orgellied

Sicut sol radiens.

Als ge doet in lossen zwier
met uw slanke vingren
uit het wit en zwart klavier
sprenkels henenslingren
van uw ziele-liefdevier,
teedre liedren talend,
leeft uw ziel in zonneschijn,
over 't menschdom stralend.

Zonne uw ziel, o kunstnaar, want
als de klankenkoppelen
langzaam, langzaam uit uw hand
stervend nederdroppelen

[p. 76]

 

lijk de blaadren op het zand,

 

dan herneemt ge 't zingen,

 

waar uw ziel, onzeglijk zoet,

 

rijker tintelingen -

 

heldre zonnestralen - doet

 

lijze binnendringen.

III.
't Aanbiddingslied

L'art est veritablement une révélation du Ciel et une puissante ressource pour nous faire connaître Dieu.
P. Faber.

Doch, zwaait een kunstnaarsziel, lijk de uwe,

in 't stof geknield heur psalmen

vóór Godes majesteit, lijk luwe

en blanke wierookwalmen,

dan weeft ze met heur orgelspel

een klankentabernakel,

veel schooner dan een gouden cel

voor 's Heeren liefdemirakel.

Dan neemt ze in wijd-uitstrekkende armen

en tilt omhoog de zielen,

die wilden aan Gods licht zich warmen

en machtloos nedervielen.

Dan steunt ze machtig de aardsche bee

van arme stervelingen,

ze omhullend, en ze dwingend, mee

met hare bee te zingen.

Ook, langs het takkenwerk dier klanken,

waar onze menschenzangen

- zoo schamel toch - lijk winderanken

zich óm en tégen prangen,

stijgt onze bede op kloeker vlerk

tot vóór den Albehoeder

lijk schuwe kindren kloek en sterk

gaan nevens hunne moeder.

Brugge.

Fr. Placidus Eykens

Ord. Cap.