Biekorf. Jaargang 19

Guido Gezelle
(Zie blz. 31, T^k 2, 1908)

UIT hetzelfde verzenalbam; geene vertaling dezen keer, maar eigen werk van den zeventienjarigen dichter:

Wat zoete Vriendschap kan op d'herten die ze bindt,
Zal blijken uit het feyt dat ik hier leg voor oogen.
Hoe sterk de liefde kleeft aan dezen dien zij mint
Zal zich in dit verhael zeer klaerelijk betoogen:
Wen voor de stad Kapel, de spaensche legerschaeren
Met vreemde oorlogsmagt aen 't hevig stormen waeren,
Bestonden in het heir twee krijgers, even jong,
De teêrste liefde die hun beyder hert bevong
Verbond hen als of zij twee echte broeders waeren;
Men zag hen steeds te saem te midden der gevaeren
Den vijand trotsen, en met 't zweerd te nederslaen:
Te gader rustten zij wen 't vechten was gedaen.
Als d'een was in 't verdriet, bekommerd was ook d'ander,
En als er vreugde was, zij deelden met elkander.
Dus was hun liefde, toen, o noodlot en o ramp!
Den eenen door een' bal bij 't aenvallen van 't kamp
Werd doodelijk geraekt, hij zinkt ontzield ten gronde.
Den and'ren die het ziet, en vreest noch stael noch wonde
Hij springt uit zijne rey, hij vliegt door vuer, door al,
Om nog eens zijnen vriend t' omhelzen eer den val
Hem zijne ziel ontrukk' nogtans houdt men hem tegen,
Men wilt hem door het vuer, door 't doodsgevaer bewegen,
Maer altijd wilt hij voort, en niet dan strenge magt
Kan hem weerhouden. Dan, met allerdroefste klagt,
Valt hij op zijne knien en met beschreyde wangen
Ach mogt ik toch, roept hij, uw laetsten zucht ontfangen!
Den aenval wordt gestilt, en 't hard geschut gestackt.
Den jongeling gepraemt door 't vuer dat in hem blaeckt
Loopt uyt de legerplaets regt naer de vreede wallen
Waer hij zijn' een'gen vriend zijn' dierbren pand zag vallen.

[p. 63]

 

Hij heeft hem haest in 't oog, (die mint bedriegt zich niet)

 

Hij kend hem, ja 't is hij dien hij daer liggen ziet.

 

Hij werpt zich op zijn lijk, omhelst het duyzend maelen;

 

Wat in zijn hert geschiedt is moey'lijk af te maelen:

 

Hij weent, hij huylt, ontdekt de vreed geschonden borst

 

Vervloekt den vreedaerd die zijn vriend vermoorden dorst.

 

Hij voelt ook in zijn hert de zelfde wonden steken.

 

(Want z'hadden maer een hert.) Zijn kracht komt hem t'ontbreken

 

Hij valt en uyt geen woord; ten eynde door 't getraen

 

Kon zijne droeve stem zich maeken eene baen,

 

Hij sprak: O weerden vriend! Waer zijn de rooze kleuren

 

Van uwe frische wang; O! moet ik eeuwig treuren

 

Van u zoo vreed ontschaekt; Ach open nog uw oog

 

Zie nog eens uwen vriend, Ach zie nog eens omhoog!

 

Voor eeuwig dan, o vriend, is dezen mond gesloten

 

Die meermaels in mijn hert den balsem heeft gegoten!

 

Zal nooit meer uwe stem, of uwen zoeten blik

 

Mijn borst door liefdegloed doen zwellen, en moet ik

 

Van u gescheyden, hier, mijn ongelukkig leven

 

En zonder eenig hoop, de droefheyd overgeven!

 

O neen! O gave God dat uyt dit tranendal

 

De dood mij rukte en aen mijn weerden vriend, mijn al,

 

Mij wedergav'! O vriend, o hoort gij mijne klagten?

 

O bitter lot, o Dood en wil toch niet verachten

 

Mijn' droeve en laetste beê. O geef dat ik bezwijk!

 

Hij kust nog eens zijn vriend, hij zinkt... Hij was een lijk.

(Get.) G... G...

't Gevoelen was er dus al en de veerdigheid voor 't verzenmaken; maar van hier tot Tijdkrans, Rijmsnoer en Laatste Verzen, is er een treffelijk einde wegs afgeleid; en, met reden schreef D^r G. Verriest dat Gezelle's eerste periode er eene romantische was.

C.G.