Biekorf. Jaargang 19

Windenzang

HOOR! de groote winden joelen,
lijk getergde leeuwen die al
maneschudden ongeduldig,
brullend door de bosschen woelen.

Uit hunne eindelike longen
spuwen ze met wild geweld, ver-
veerde kreten;... 't is alsof ze
's werelds bange dood-gaan zongen.

[p. 44]

 

Plots... eén stem alleene schondert:

 

al de winden saam... alsof de

 

stem des oordeels die reeds, boven

 

de opengaande graven dondert.

 

 

 

En dan splijt de stem uiteen, en

 

schuifelt lijze langs de muren...

 

schier lijk herdersfluiten die wee-

 

moedig in de weiden weenen.

 

 

 

Stillekens hun kelen zwellen

 

en ze zingen als zoovele

 

nachtegalen die hun lied doen

 

langs verlaten dreven lellen...

 

 

 

Scherpe krijzelklanken zindren

 

als uit orgelpijpen, dat de

 

boomenpijlers bibbrend staan te

 

schreien als benauwde kindren.

 

 

 

En op eens de winden spettren

 

helmend los in schel geschal, als

 

veel klaroenen die hel over

 

'n bebloede slagveld schettren.

 

 

 

En in dolle vaart ze springen

 

naar omhoog, en grijpen bij hun

 

vacht de wolkenschapen, om ze als

 

naar 'n slachthuis heên te dwingen...

 

 

 

Schielik zwijgen al de winden...

 

ze zijn heen... ver weg... misschien Hem

 

die hen uitzond, na hun werk gaan

 

hulde bien, als welgezinden...

P. Bertrand, ord. cap.