Biekorf. Jaargang 19

[p. 27]

Schijnlente

LIJK zijpelende goudstof door

den witten wintersmoor

eensgangs de zonne laat heur bleeke stralen zinken

en duizend gensters evengauw

weêrlichten uit den dauw

die hangt aan ieder haarken vale gers te blinken.

Herleve 't eindelijk wederom

herlente 't omme end' om

ontwaakt er blij gezang en komt er bloei en blaren

geborteld staan, en overal,

- Ochei! - nieuw leven zal

door al dat winterziek dat bloot gewas gaan varen!

Zal eindelijk mijn herte mij

van weemoedsbanden vrij

in 't lentezoet herworden op een nieuw verheugen?

Naar buiten, kinders, gauw en gei

't is 't blinken van de Mei

komt, zuipen wij de zoete lucht met diepe teugen.

Het grauwe wolkgevaarte vlucht

en 't laat zoo blauw de lucht

en 't laat zoo zonnig diep het groot geluk ons' herten;

daar jubelt hel een blij geschal

van welzijn overal

en klinkt - Ochei! - ons tegen uit de verste verten!

Wacharme! en 't is alweêr vergaan

het mist, weer doodsch daar staan

al moedernaakt, in 't grauw geneveldoekt, de boomen.

Alhierwaart zie ik toegesneld

al over ^tt barre veld

de nare winterbô de zwarte rave komen.

Hoe krank en broos is mij dat al

hoe vluchtig 't week gestraal

het oog- en hertbedrog dier winterzon gebleken

geen blijde lente 'n was't! voorbij

is licht en zonnetij.

De winter heerscht, 't ligt al weêr in den dood bezweken.

Wintermaand 1907

Caes. Gezelle