Biekorf. Jaargang 18

De laatste schoone dagen

DE lente zwanger van de geuren,
Die stegen uît de bloesemkleuren,
De lente met haar dartelheden
Is heen! geweken met de vreugd.
Voorbij met 't leven van de jeugd
Gezonken in 't betreurd verleden.

De rozen mijner kinderjaren
Verwelkten ook lijk lenteblaren.
Dan mocht ik in genoegen baden!
Nu is gejuich en zang verstomd,
Want als het gure najaar gromt
Dan vallen vreugde bloem en bladen.

De zomer met zijn minnelonken
Verliet nature wellustdronke.
O zomer met uw gulden vruchten,
Met uwen gouden zonnestraal
En hemelzoete vooglentaal,
Ge zijt gevloôn voor 's najaarszuchten.

[p. 384]

 

Ook mijne jeugd met zoete weelden

 

En vol van bonte tooverbeelden,

 

Mijn jeugd met bruisende eedle driften

 

Van liefde, moed en mannenkracht

 

Zinkt ook al in der tijden nacht,

 

De kommer kwam ze alrêe vergiften.

 

 

 

En bosch en beemd gaan nu aan 't treuren,

 

Geen bloemen schenken nog hun geuren.

 

Wel komt de zon soms 't veld beschijnen,

 

Maar 't levend groen wordt doodlijk geel,

 

Reeds zwijgt alom het vreugdgekweel,

 

En 't schoone leven gaat verkwijnen!

 

De herfst komt allen bloei verstoren,

 

De ontblaarde roze toont haar doren.

Oktober 1907

Jef van de Woude