Biekorf. Jaargang 18

De Steurvisch

NAKEND is de tijd nu dat er in veel huizen een schelle steur opgediend wordt met jonge erwten en platte pieters. En dat vast, stevig en gesloten visch-vleesch doet veel menschen vergeten dat het vrijdag is, en gelooven dat zij kalf-vleesch onder den tand hebben.

Zelfs voor dezen die zijn vleesch niet geren, is de steur 't kennismaken weerd, of ware 't waar omdat hij zoo hardnekkig vervolgd en vernield wordt. Moet het nog eenigen tijd zoo voortgaan, 't en zal, in geheel Gods schepping, geen enkel hoofd steur-visch meer te vinden zijn, slacht zooveel andere dieren die met den zondvloed teenemaal uitgestorven zijn.

De steur, evenals de haring, de moluwe en de zalm, behoort tot dat slach van visschen die alle jare, met Maart of April, de zee of de groote meeren verlaten en de stroomen opvaren, het land in, om hun veurst te leggen. De steur laat zijn eiers op den bodem der stroomen, en keert haastig dan naar het zoutwater der breede

[p. 246]

zeeplasschen terug. De jonge steurlingen blijven twee jaar vrikkelen en groeien eer zij met hunne oudgedaagde stambroeders hunne eerste reize naar de zee ondernemen. De steur vaart een tweede maal de groote stroomen op, met het einde van 't najaar, om, het hoofd in 't zand en 't slijk geborgen, zijnen winterslaap te slapen, 't Zij waar hij woont, in zout-of in zoet-water, houdt de steur zijn verblijf in de diepte, liggende en traagzaam bewegende op den zaudvloer. In Hiawadha's steurvaard lees ik:

op den blanken zavelbodem
lag de steurvisch Mishi-Nahma
Heer en Koning aller visschen,
water zwelgende in zijn kavelen
water wannende op zijn vimmen,
en zijn steert bedreelde 't grondzand.

Zijn eten is sprot, wormen, slijmvisch, zeesterren en zulk gekriel dat men al dikwijls op strange tegenkomt; dat zwelgt hij in zonder knabbelen, want hij is buitenmate gulzig, en hij en heeft geen tanden.

Geheel eigenaardig aangedaan en toegetakeld is de steurvisch. Zijn snuit is lang en scherp, zijn muile diep gesplet, en op zijn onderste lippe heeft hij een klein truizelke baard staan. De beenderen in zijnen nek zijn aaneenvergroeid, zoo dat hij zijnen kop niet keeren kan, zonder geheel zijn lijf te verwenden, op zijn kaken liggen schildplaten, en op zijnen rug, al wêerskanten, vier reken daktichelachtig-overeenliggende hoornen schelpen of schubben:

wel gewapend was de walreus:
wederzijds twee kolderkaken,
hoornen hoofd-en snavelschutblâan,
beenen rugge-en schouderplaten,
schilden scherpgepind en schriklijk!

De steur verkeert in den Atlantischen Oceaan, in de Noordzee, de Oostzee en de middenlandsche zee. Maar 't is aan de monding van den blauwen Donau, van den

[p. 247]

Wolga, den Dnieper en den Dniester, te weten van de stroomen die in de Zwarte Zee en 't Kaspische-Meer vloeien, dat de machtigste visscherijen ingericht zijn om dien armen duts te vangen, als hij, met het uitkomen van 't blad, aanzet tot zijn jaarlijkschen veurstvaart.

De steur kan zes meters lang zijn en meer. Over gewillig vier weken heeft men, aan de monding van den Waal, in Holland, eenen steur gevangen die vier honderd pond woeg. En dat hij wagenwijd gapen kan bewijst, al is 't maar een zeisel, de volgende avonteure van Hiawadha:

Van den witten zandvloer eindlijk
voer hij op, vol heeter gramschap,
schuddende al dat hem omtrent was,
schubben, platen, wapenschilden,
stralende in zijn oorlogsverwen;
en, eens loops, zoo kwam hij, schriklijk
bliksemende in de zon, te voorschijn,
gaapte en zwolg met eenen golpe
Hiawadha, schip en al in!

't Beste, sterkste en taaiste vischlijn wordt met de zwemblaze van den steur verveerdigd.

Hebt gij nog hooren spreken van Kaviar? Kaviar is een gerecht dat zeer geprezen wordt in Rusland en omstreken, bestaande uit de gezouten kuite of kijte, te weten de eieren van de steurvrouwe. Om ziens, gelijkt Kaviar, van verwen en gedaanten, aan kleine vlinderbeiers; maar van smake is hij pekel en brak van al de bliksems. Ik heb er genut, eens dat ik de eer had de gastvriendlijkheid te genieten van Prof. Fritsch, te Breslau. Daar werd Kaviar opgediend, gebreid, gelijk boter, maar zonder boter, op wit geroost brood, met citroen voor wie er begeerde. Ik zag wel dat het lek-mijn-lippe was voor al de andere dischgenooten. Maar ik en wist er geen weg meê. Op een einde, om in geen schande te komen, raapte ik al mijnen moed op, 'k duwde eenen halven citroen uit, en... 't ging.

D^r Lauwers