Biekorf. Jaargang 18

Ik zie ze geren komen....

IK zie ze geren komen,
die kleintjes met hun kloefkes aan,
wen ze als gedaagde vromen
bedaard ter kerke gaan.

Ze reiken wijd hun pollekes
naar hoog en groot wijwatervat,
en op hun krullebollekes
ze sprenklen 't zeegnend nat.

Dan, zoetjes, op de toppekes
van hunne holleblokskes, gaan
ze al voren, wijl hun koppekes
stil weg en weder slaan.

[p. 213]

 

Ze klauteren op de stoelen

 

en kijken boven 't hoogste blad;

 

hun asem blaast, de zoele,

 

hun poezle handjes nat.

 

 

 

De roze lippekes fluisteren

 

hun simple beêkes, al zoo schoon,

 

daar Jezus zit te luisteren

 

op zijnen gouden troon.

 

 

 

Lang staan hun blinkende oogen

 

op 't gouden remonstrans gericht,

 

waar Hij, met rook omtogen

 

praalt tusschen 't schittrend licht.

 

 

 

Dan, op een einde, staan ze

 

op hunne holleblokskes weer,

 

en stil, lijk vreezend, gaan ze

 

weg van den Lieven Heer.

 

 

 

De kloefkes klettren luid, en

 

de groote deure klappert toe;...

 

weg zijn ze weer, en buiten

 

aan 't joelen blij te moe.

 

 

 

Ik zie ze geren komen,

 

die kleintjes met hun kloefkes aan,

 

wen ze als gedaagde vromen

 

bedaard ter kerke gaan.

Brugge

Fr. Placidus, Ord. Cap.