Biekorf. Jaargang 18

Coronemus nos Rosis

ALS goden gingen zij de wilde zee bevaren;
de baren dansten licht en kusten hunne voeten;
als waternymfen in de zwanenblanke zeilen
de windjes zongen zoel, en brachten blijde groeten.

[p. 97]

 

De zonne liet haar licht op volle bekers wiegelen;

 

het hoofd met myrt gekroond, in d'hand de gouden schalen,

 

omgeurd van wierookwalm, gevoelden ze in hun herte

 

een stroom van levensvreugd in dolle weelde dalen.

 

 

 

Zij zongen levenszat onzuivere jubelzangen;

 

De zee werd hun te nauw, het heimvol barenklotsen

 

te stil aan 't stormend hert, zij zochten nieuwe stranden,

 

en voeren vreugdedol op diamanten rotsen.

 

 

 

Een eindloos wee weerklonk. Een akelig-droeve doodzang

 

doemt uit het diep der wrakken op. De myrthenkransen

 

verslensen om hun hoofd; doodtreurige trofeën,

 

de gouden schalen in hun bevende handen dansen.

 

 

 

Door 't jonge leven gaan ze als afgetobde wroeters;

 

zij sleuren vloekend voort door wanhoopvolle nachten

 

d'onmenschelijken last van bittere zielewroeging

 

en zaaien hopeloos hun dorre zieleklachten.

F. Dewitte