Biekorf. Jaargang 18

Onuitgegeven gedicht van Guido Gezelle

Mengelzang den Eerw. Heere Petrus Antonius Knockaert [gestorven in 1906, als Pastor te Zuyenkerke] vereerd en toegezongen, bij zijn eerste plechtig Misse-doen, door zijne toegenegene Broeders en Zusters.

WEG met de valscheid der wereldsche klanken,

Edeler vreugd' heeft ons herte bestraeld;

't Heil waer wij heden den hemel voor danken

Wordt maer in hemelsche zangen verhaeld:

- Eng'len die eeuwig in d'opperste hoven

Zingt, en eerbiedig den Priester bewaekt,

Leent ons, om weerdig Gods' mildheid te loven,

't Godlijke vuer dat uw boezemen blaekt! -

Het blanke licht verdween in 't blauwe wierook walmen,
De kerke dreunde vol van stem- en orgelgalmen:

Geen sterveling die leefde of die veraed'men dorst,

Elk knielde en bad, en sloeg zich biddend voor de borst:

Gods Engels lagen neder

En konden hunne veder

Van 't bang gezigt niet slaen,

Gij, gij alleen bleeft staen!...

Gij, gij alleen bleeft staen op 't altaer van den Hoogen,
Gij, Broeder, schriktet niet, noch sluijerdet uwe oogen;

Maer stondt als Moyses voor het aengezicht van God!

Ja, meer, gij spraekt Hem toe; uw priesterlijk gebod

[p. 75]

 

Drong door de hemelwanden

 

En deed dat in uw' handen

 

Het vlekkelooze lam

 

Gewillig nederkwam.

 

 

 

Mogte 't een krachtlooze menschenstem zingen

 

Al wat een Vader in 't herte voelt dringen

 

Toen hij Gods Priester mag heeten: mijn kind!

 

Toen eene Moeder hem smeekt om een zegen

 

Hem dien zij zelve in heur' schoot heeft gedregen:

 

Hoe zij heur' zoon dan met trotscheid bemint!

 

Weg met de valscheid der wereldsche klanken,

 

Edeler vreugd' heeft ons herte bestraeld:

 

't Heil waer wij heden den hemel voor danken

 

Wordt maer in hemelsche zangen verhaeld...

Zarren, den 21 December 1856.

Drukk. Mussely-Baudewijn, Courtrai.