Biekorf. Jaargang 18

Wolken

AAN des hemels blauwen trans,
Grondloos zacht als lammervachten,
Wiegelt 't wolkje in purperglans
Naar het rijzend licht te smachten.

[p. 57]

 

Immer vaart het wolkje voort

 

- Om toch nooit bij 't licht te treden; -

 

Tot een bui zijn varen stoort,

 

En het afdrijft.... naar 't verleden.

 

 

 

Heimwee prangt me 't hart bij 't staren

 

Naar de wolkjes zacht en schoon!

 

 

 

'k Voel ze smachtend henenvaren

 

Als een idealen-kroon,

 

 

 

Die met liefde en jonglingsjaren

 

Vóór het leven henenvloôn.

Jef van de Woude