Biekorf. Jaargang 18

[p. 45]

Ad Agricolam

DE gulzig-groene lindeboom,
de schoonste van de streke,
met ruigen stam en takken, is
verdwenen deze weke.

Hij stond hier lijk 'n kluizenaar,
door vrome voorgeslachten
gesteld, om ons en onze jeugd
al zeegnend af te wachten.

Zijn kruin was 't kerkgewelf, waarin
de vogelen met velen,
bij zonopgang, te lentetijd,
hun orgel kwamen spelen.

En toch heeft hem zijn ouderdom,
noch 't smeekgeruisch der blaren,
van 't heiligschennend beulenwerk
der menschen kunnen sparen.

Agricola! ik zal het gansch
de wereld rond vertellen:
Waarom heeft uw wandrochtlijkheid
dien lindeboom doen vellen?

En rustig spreekt Agricola
en eeltig wrijft zijn handen:
Gij dichters voelt dag in, dag uit,
in u het kunstvier branden!

Doch ik - 'n simpel boer - o wil
u mijner toch erbarmen! -
ik heb ik altijd hout van doen,
om mijnen heerd te warmen!

Om. K. De Laey