Biekorf. Jaargang 18

‘Mysterium Solitudinis’

WAT is 't dat om de boomen waart
der bosschen? Wat om 't licht geblaart'

der beuken, wat om de eikenkroon,

om 't berkenloof zoo nederig schoon?

Wat uit de pijnboomreken

komt, donker, nederleken?

Wat roert daar, door het stille bosch,
dat opgaat uit het geurend mos?

Wat lispelt er in 't onderwoud

om 't roerloos rankend kreupelhout.

Wat rust er, neergezegen

op varens, allerwegen?

Noch boom, noch blad, die tale voert.
Noch kruid dat ooit een tonge roert,

[p. 30]

 

en toch spreekt daar onzeggelijk zacht

 

ongrondelijk diep een stemmenmacht

 

uit boom en blaren mede

 

van heimelijken vrede.

 

Het is mij, zoo 't mij nievers el

 

en was, hier bin' de bosschen wel,

 

en 'k voel, bij de' eersten voet gezet

 

op hunnen zoom, mijn wezen, met

 

hun gunsten begenadigd,

 

zoo heel en al verzadigd.

 

Wat is, o bosschen, uwe macht

 

daarmeê gij 't menschelijk hert zoo zacht

 

ontbunselt uit den kouden bast

 

der aafschheid, en de ziele ontlast

 

en boordevol kunt gieten

 

met onvervalscht genieten?

 

Wat is 't dat uit uw diepten straalt

 

dat om en op ons nederdaalt?

 

Waarom, o bosschen, zegt het mij,

 

bedauwt gij ons met vrede, als wij

 

uw stille looversteden

 

met onvreê binnentreden?

Caes. Gezelle