Biekorf. Jaargang 18

De Weduwe

VADERKE was jonk en sterk,

zoete kind,

en hij zong bij 't zwaarste werk

welgezind.

Ging naar 't Fransch maar kwam niet weer.
Ach, de zonne stak hem neer;
in het veld op zijne pik
gaf hij zijnen laatsten snik.

[p. 29]

 

Daarom zinkt de zon bebloed,

 

zoete kind,

 

daarom, als hij hierlangs moet

 

huilt de wind!

 

Daarom schreit de regenlucht

 

en de jonge weduw zucht.

 

Hoort ge niet die bange klacht,

 

gij alleen, mijn kindje lacht.

 

 

 

Hoe ge lachend mij beziet,

 

zoete kind,

 

zijn dat vaders oogskes niet,

 

zoo bemind?

 

O, ze melden hoop en vreugd

 

uit de verte van uw jeugd.

 

Kindje mijn, 'k bemerk het nu,

 

vaderken herleeft in u.

Theo Brakels