Biekorf. Jaargang 17

[p. 411]

Wilde Kastanjen

WAAR ben ik hier?

Op 't oorlogsveld?

En is 't een kogelregen

die bonzend en

met bot geweld

rond mij komt neergeslegen?

Ze beuken af,

ze bonken op,

ze kaatsen weg en weder,

ze knotsen me, oei,

op rug en kop

op schonk- en schouders neder.

Houdt af, gij daar,

van krijgsgerucht;

houdt af, gijliên, daarboven!

'k en herde 't niet,

en op de vlucht

ik wegmoet, heengestoven!

Tot waar ik eens,

't gevaar voorbij

kan schouwen, zonder schromen

van wie, van waar

die aanval mij

zoo plotsling is gekomen.

O wilde wind,

genoeg gegooid,

genoeg hebt ge al geschoten,

genoeg rondom

't al volgestrooid

met bruin kastanjenoten!

Zoo zijt ge dan

weerom gegaan

aan 't vechten, woeste roover,

met zomerweer,

met zomerblaân,

met vrucht en vreugdig loover?

[p. 412]

 

Valt neder, gij,

 

al bruin en rood,

 

ontbolsterd uit uw pelen,

 

kastanjen! Komt,

 

op de aard' beur schoot

 

laat vallen u met velen.

 

 

 

't Is uit met u,

 

met wit geblomt,

 

met groene stekelkwasten,

 

met dansgedeun:

 

de winter komt

 

uw vreugd, en de onze, ontvasten!

 

 

 

Nog kunnen u

 

de kinders wel

 

een' tijd, al spelend rapen;

 

nog dient gij hun

 

in 't oorlogspel

 

tot werpsteen en tot wapen.

 

 

 

Maar spoedig moet

 

uw glans vergaan,

 

uw gladheid en uw kleuren,

 

en slibrig zal

 

u slijk, voortaan

 

besmoddren en besmeuren.

 

 

 

Dan sterft gij weg,

 

dan heerscht de dood,

 

dan vliegen onweersvlagen;

 

dan moet uw boom,

 

ontblaard, ontbloot,

 

en sneeuw en ijzel dragen!

 

 

 

O wilde wind,

 

gij vecht, en smijt

 

dees kogels voor mijn voeten?

 

Maar 't beeld mij, van

 

hun' blommentijd

 

den winter zal verzoeten!

September 1906.

Al. Walgrave