Biekorf. Jaargang 17

Een oude kloosterpand

ZE waren heengegaan... in zoet-heel-zoete kalmte

gelijk een heiligenstoet, stil preevlend hun gebeên

En van hun vasten sprak en van hun kloosterleven
op blauwen schorrengrond nog hier en daar een steen.

In kille kerkhofstilte droomden de oude gangen,
een reuzengraf. Soms zong de wind een lied van leed

[p. 400]

 

door d'hooge boomen lijk 't geklaag van bange zielen

 

of huilend luid de looden raamtjes daavren deed.

 

 

 

Mijn stappen klonken klaar en vulden de ijdelheid

 

der brêe gewelven, daar de galm 't geruchte droeg,

 

geregeld, traag, als of 't een hangklok was die droevig

 

in bange alleenigheid haar zware tikken sloeg.

 

 

 

In 't grauwend avondduister druilden grauw de wanden

 

en deinden eindloos ver... tot dat zo vaag uit 't oog

 

verdwenen; lijk een nare geest met zware zwaaien

 

in 't somber zwarte diep een vledermuize vloog.

 

 

 

De mane rees, melkwit van bachten hooge daken

 

en goot haar vloeiend licht naar binnen, zacht, zoo zacht

 

bij druppels op den grond: De witheid golfde verder

 

tot op een hoekje muur, tot op een zuilenschacht.

 

 

 

Een aardig leven steeg. De beelden op de wanden

 

geschilderd zagen op met mat dood-bleeken blik;

 

ze roerden in het golven van de zilveren stralen:

 

De maan had ze gewekt met wonderen toovertik.

 

 

 

De paters gingen eenzaam traag in lange reien

 

en 'k hoorde dof hun stappen sterven door den gang,

 

van uit de wijde plooien van hun witte mantels

 

ging wuivend-ruischend op een mysterieus gezang.

 

 

 

De klokke galmde helder uit den hoogen toren;

 

Bleek licht vloeide uit de kerk; gestalten schoven heen;

 

Door d'hooge populieren zongen zoele winden

 

lijk lispelende orgelstem bij stille psalmgebeên.

 

 

 

De maan schoof weg. Nog zweefden, als op wolken,

 

mystieke zangen, geurige wierook door den pand;

 

Nog stierf een doffe stap, en 'k hoorde 't lijze ruischen

 

van lange witte mantels langs den ruwen wand.

F. Dewitte