Biekorf. Jaargang 17

Vroegmorgen

ZOOLANGE is 't nacht en dood

omtrent mij al gebleven

dat noopte mij weleer
tot lieve en lustig leven,
Vereenzaamd lag en star
als wijde woestenijen
de barre wereld mij.
Niets dat mij mocht verblijen,
geen treurnis praamde mij
de stille ziel tot zuchten,
geen zachte dauw en zeeg
van uit de dorre luchten.
Versteend was mijn gemoed:
geen teerheid die mocht breken
door zijn gevoelloosheid,
geen stemmen lief genoeg
voor hem die konden spreken,
't geheugen droeg 't om hem
van schoon' verleden dagen
zoo peersche wingerdloof
te najaar puinen dragen.
De nacht had geen geheim
de morgen had geen glansen,
de dag neeg zonder zon
te navonde aan de transen.
De vogel had geen lied
de bloemen geene geuren
en 't vale loovergroen
stond derf en zonder kleuren.

[p. 392]

 

Zoolang was 't nacht en dood!

 

En 'k liet, in stil berusten,

 

op 't ongerepte blad,

 

voldaan, de veder rusten.

 

Doch 't schemerlichtte, en weer:

 

na lang geduldig wachten

 

brak 't schuchter daglicht door

 

het duister van de nachten.

Caes. Gezelle