Biekorf. Jaargang 17

Uit ‘den Levene der Dieren’

IX. Reigers.

- KORRR! kwoâk! korrr... woâk! gerrebekte een goorpuid, - korr... woâk...! hier ben ik! - en zijn puiloogen en zijn gezwollen keelzak en geheel zijn blinkende kop keek boven water om te vernemen of 't niet en verkoelde met den avond.

Hij dook op, te midden uit het reitgroen en de waterleliën, tusschen lisch en riet en den bloei van velerhande waterwied, en daar zaten ze al te pieren, in een bende bij malkaar, de koppen van tal van zijne stamgenooten. Elk lag met zijn lijf tot schouderhoogte in 't koele vijverwater, zonder roeren, net zooveel amechtige subbedutten, lagen ze, dwaas en doelloos te glarie-oogen in den openen hemel.

- Kwoâk...! korrr... korr... woâk! deed de goorpuid weer met eene zware basstem, en ze deden 't hem terstond allen achter.

De eene voor de andere na, pompten hunne lenden vol, en ze stietten 't dan weer uit; schreeuwend en schrankend dooreen, zonder mate of zonder wet, kort gekwoâk en langgerekte ratelreken. De eene zaten te rotelen gezapig zwaar, andere rekten hun nijdig licht en moedwillig schreeuwen, om wie 't luidst en stoorend de wijde stilte, elk zoo hij gebekt was.

En dan, wanneer de kelen uit waren, lag, zonder meer, hun samenzang plotselings dood en viel de stilte weer in van den nakenden avond.

Stil was 't anders en ongeroerd overal, eene stilte van

[p. 269]

heete zomergloeien; stil was 't over 't effen water, stil in de hooge boomen, stil over 't land, tenzij dat er een gegons in de lucht hing als van zingende zonnewarmte.

't Werd weer een teeken gegeven, en elk begon op een nieuw. Ze rekkebeenden, daar 't hun verveelde, en scharrelden al buitelen over de koppen van hunne maats, plompten in dat het speersde, en kwamen dan met hunnen kop weer boven zitten en hun deel doen aan 't afspinnen van hun rellende avondgetijden.

- Heet! jongens, kwekte de voorpuid, vlammend heet! 't is een lastig, een bateloos reizen; de grond splijt; hij ligt en bakken lijk steen in de zonne. De wormen zitten twee voet diepe in den grond, en 't ligt al platgeschoren dat ievers op stam stond. Een gevaarlijk reizen is 't; de stoppels staan hard en de voren diep, en 't is een porren en een pijnen om voort; springen gaat wel! maar dan valt ge verloren, hals over kop, en ligt daar met uw buik in de zonne en te ramen met uw pooten om grepe, ten aanzien van elkend'een, reigers en kwâjongens en alle erfvijanden van onzen stam. Ik meende dat ik zou blijven liggen. Zwaar, lastig leven! maar hier is 't nog al doenlijk!

En hij neep zijne oogen toe van den deugd die 't hem deed.

- Zwaar, lastig leven! kwôakten de puiden altemaal, maar hier is 't herdelijk!

Zoo ineens hing het, onvoorzien als de bliksem, boven hen: de lucht zoefde, en twee breede dreigende waaiers wiegden regelmatig, en sloegen met wisselende donkere schaduw.

Eer nog de puiden van hun schrik bekwamen stond het paar ranke spillebeenen van eenen grooten reiger te midden hen, in 't water geplant.

Geschorst was ineens de male, en geen puiden meer te zien; geschoten zat elk aan een kant in 't goor, tenzij dat de vogel, terwijl hij nog zijne vlerken schikte, zijn langen scherpen snavel geschoten had, lijk een pijl van een boge tenden zijnen langen hals; en daar verscheen een puid weer, opgetild uit zijn schuilhoek, hoog in de

[p. 270]

lucht, tusschen de harde nijpers van den reigerbek genepen lijk in een vijlstake.

Hope- en hulpeloos, erbarmelijk verlegen, rekte de arme puid zijn vóór- en zijn achterpooten, maar, 't was voor 't laatst dat hij de lucht zag: omhoog geslingerd, keerde hij met zijnen kop naar voren en dook levend in zijn levende graf, al piepen zoo deerlijk van den nood en zijn wee al klagen, zonk hij, en zonk bij diep en dieper door den reiger zijnen langen hals naar binnen.

De andere rekten hun schenen en staken, onder water weg, hun vel in 't drooge.

- Zelden krijge ik meer dan éénen teenegader van die schuimers uit het goor, meende de reiger, ze zijn mij nog te rap.

En hij spoelde genoegelijk met eene teuge water heel de lengte van zijne kele. Dan haalde hij eenen poot op, en met den anderen, tot aan zijne knie in 't water, stond hij op eenen steen aan den oever, daar zijn wijde teenen hadden voet op gevat. Lijk een visscher die zijnen reep rolt, zoo plooide hij zijnen gevlekten hals in eenen sierlijken wrong op zijne borst, stak zijne schouders hoog op en streek de kuive op zijnen kop dien hij dan met zijnen bek omneer liet hangen, op geduldige wacht, bewegeloos als een beeld.

_**_*

Hij stond er uren lang, en allenthenen was het vast aan 't avond worden.

Vóór hem uitgestrekt lag de breede kom van 't ongerimpeld water, met op zijn vlakte den stillen bloei van droomerige waterlelien, en met in zijn diepten al de pracht van de avondverwen aan den westerhemel.

Hooge populiers reekten hun rilde stammen rond den wijden vijverplas, en hunne kroonen mieken errond eene uitgestrekten krans. Verre, aan den overkant en op den hoogen oeverberm stonden de boomen, stam bij stam, zwart op den rooden achtergrond van vurig avondrood, en de ongerepte waterspiegel herschepte beneden weer eenen

[p. 271]

hoogen oeverberm, en den rooden achtergrond van de zinkende zonne en de hooge boomstamreken hangend hunne kroonen naar omleeg.

Zonder zienlijken overgang was het helder luchtige leven van den dag geweken voor eenen lichten lichten nevel, eene blauwendige grijzigheid die opstak uit het oosten; en de verre pachthoeven, kregen daarvan hun avondgewaad en ze werden weggedoekt met lucht en veld en boomen tot eene vale onduidelijkheid. Het land lag verlaten en de ruste nam overal de ruimten in die 't zonnelicht achterliet al zinken weg in 't westen; en het zonk en bleef haperen op den weerhaan van den ouden toren en 't liet hem schitteren; het zonk in de kruine van de boomen, en ze gloeiden lijk boomen van rood goud; het zonk traag en lijk met tegenzin op de daken en de huizen van het dorp, ten oosten van den vijver, en stak daar de ruiten in braude; het viel eindelijk op de akkers die stonden verre en wijd overal vol met 't gestuikte koorn; en 't verguldde de kroezelige koppen van de gestuikte schooven en de schooven zelf en 't scheen als een veld vol tallooze goudene tenten; het liep al over 't beekje dat den vijver spijst en 't lei het rood te gloeien lijk gesmolten goud, en eindelijk trok het tusschen de stammen van de populiers eene schitterende strate blinkende goud over den rustigen vijver, van oost naar west.

Hier was 't nog een laatste pracht van avondzonneluister; geen geweld meer, geen schitterend blaken, maar, op de stille aarde en den onbewolkten hemel verre en wijd een ongemeten overvloed van de rijkste kleurenweelde, dieprood en gloei en koperrood en purper en peersch en geluw en groen en blauw, statig opengespreid in vorstelijk kwistige mildheid. Van ruste nu taalden de vage verten, van ruste sprak het stille geboomte, van ruste het land en de huizekes, en ruste ronkte uit de klokstem aan 't aftellen van de uren die stil weken voor 't waken van de nacht.

Verre dommelden de avondgeruchten en naderbij gingen de krekels al voorzichtig aan 't kriepen.

[p. 272]

Van over de boomen kwam de zachte adem van een westerwind gewaaid al door den mist die steeg boven den vijvermeersch, en hij kwam gevaren en rimpelde 't water dat het nauw zienbaar was, en hij liep al over 't eiland daar een otter zijn leger hield, en over de waterhoentjes die vaarden, al knikken tusschen de ronde schijven van 't blad der waterlelie, en ze kraaiden hun pret en hun welzijn uit, en hij kwam gevaren tot in de kruinen van de popels hoog boven den reiger zijnen kop, en daar stelde hij alle de bladjes aan een wikkelen en een ritselen, en dan kwam hij neer tot in het lisch en de ranke rietstaven rond den droomenden vogel, en de rietstaven bogen gewillig en hunne blaren lijk zweerden suisden over elkaar, en vertelden de eene aan de andere van de hitte van den dag en van het deugddoen en de frissche koelte van dat windeken iederen avond; hij kwam en streek den reiger langs zijnen grijs blauwen mantel, en roerde de pijlekes aan zijn kobbe en aan zijn borst.

De vogel stond, en beidde tot de bete kwam.

('t Vervolgt.)