Biekorf. Jaargang 17

Bij maneschijn

HET reuzen- menschenwerk des dags is stil gevallen,
verlamde leden rusten: geesten, moegerend
in 't lastig levensspel, herleven in de weelde
van blanken, teeren vrêe die hun de mane zendt.

Als lichte leekskens dauw na bange zomerdagen
in dorre harten, straal voor straal de mane dropt.
Het wild gedachtenspel vervliegt in vage verten,
de zielestorm heeft af, en rustig 't harte klopt.

[p. 265]

 

Voldaan toch is mijn ziele niet. Uw bleeke vrede,

 

uw vrouwenweekheid stilt geen sterke mannenziel,

 

ge zwemt in lichten mist, en 'k wenschte dat uw licht mij

 

in breeden stralenstroom in 't diepst des harten viel.

 

 

 

Ge zijt maar een symbool van hooger rust en vrede,

 

den grooten vrede Gods, die 's menschenhart voldoet

 

tot in zijn minst gevoel, en toch ik min uw weekheid,

 

en zijt ge maar symbool, ge doet de ziele goed.

F.D.