Biekorf. Jaargang 17

[p. 222]

Tot mijn kijkglas

DE Koning en zijn vorstlijk hof

in galakoetsen zaten,

en reden, ginder verre, door

het volksgewoel der straten.

'k Bemerkte 'n koppel ambtenaars

met goudbezoomde kragen,

die er - ten minste in deftigheid -

ambassadeurs uit zagen.

Ik wilde door mijn kijkglas toen

van dicht mijn oog vermeien

en wierd mijn dwaas vergrijp gewaar:

het waren twee lakeien.

O kijkglas, ik bedank u, want

gij hebt hier onverschrokken,

'n zeer onnoozel masker van

het lichaam afgetrokken.

Doch ware 't u gegeven eens

het zielsgeheim 't ontwinden,

ge zoudt, voorwaar ik zeg het u

nog meer lakeien vinden?

O.K. De Laey