Biekorf. Jaargang 17

Beuken

LICHTGETINTE beukeboomen,

Waar de zonne lentedroomen,

Vol van goud, doorheen laat zweven,

In een gloed van glinst'rend leven,

Aan uwe stoere, oude stammen

Bruin van zomerzonnevlammen,

Laat g'uw groen-omkransde takken

Zwaar van blaad'ren, wuivend zakken.

Droomend staat gij langs de wegen,

Koest'rend in den milden zegen

Van de zachte zonnestralen

Die uit blauwen hemel dalen.

[p. 108]

 

Buigend, als de wind zijn zwijgen

 

Weer verbreekt, en al uw twijgen

 

In een ruischend fluist'ren, teeder

 

Stoeiend, zacht schudt heen en weder.

 

 

 

Eeuwenoude beukenboomen,

 

Hoeveel zomers zaagt ge komen,

 

En weer onder zuchtend klagen,

 

Vluchten voor de koude dagen?

 

 

 

Fier en sterk, door storm en regen,

 

Stondt gij statig langs die wegen,

 

Treurend in de wintertijden,

 

Tot de lente u kwam verblijden.

 

 

 

En g'uw groen-omkransde twijgen

 

In den zuiderwind deedt nijgen,

 

Fluist'rend zacht, in gouden droomen,

 

Met de warme zonnestroomen.