Biekorf. Jaargang 16

De Wever

VAN morgen tot avond
in reunenden douw
als gold het zijn leven
zit rennend en dravend
de wever te weven
op 't hupplend getouw.

Hoe rept hij zijn handen
en voeten gezwind!
Hoe daavren en rillen
de schokkende wanden,
't Is al om des willen
van vrouw en van kind.

De werpspoel geladen
met inslag, verschiet
geregeld en stiptlijk
door kruisende draden
en wemelt en wipt lijk
een snoek in den vliet.

[p. 353]

 

Door 't venstergat springen

 

de bloesems vol geur,

 

wijl kwettrende kelen

 

in 't elzenhout zingen

 

en kindren spelen

 

voor de opene deur.

 

 

 

Dan streelen en vleien

 

des werkers gemoed

 

verrukkende droomen

 

van velden en weien;

 

dan rolt hem een stroomen-

 

de geestdrift door 't bloed.

 

 

 

Dan lacht hij in 't herte

 

met arbeid en dwang.

 

Dan spant hij zijn longen

 

dat 't helmt in de verte

 

en zingt onbedwongen

 

zijn dreunend gezang.

 

 

 

Zoo maakt hij zijn leven;

 

zoo is het hem licht

 

met inslag en keten

 

zijn welzijn te weven;

 

en trouw is gekweten

 

de menschlijke plicht.

D. Van Haute.