Biekorf. Jaargang 16

Avondruste

RUSTE, ruste, ruischen biddend
lijk de grauwig-groene blaren,
in 't geadem van de windjes
die lijk geesten om hen varen,
geesten die de takjes schomlen,
die de blaren slapen doen,
lijk een moeder 't kind in slaap wiegt
met een warmen moederzoen.

Ruste! d'Hooge schieters droomen
slapend, op malkaar geleund,
en de nevel kleedt de boomen
in een lichten nachtrok in.

[p. 352]

 

Dichter, dichter dampt de nevel

 

op, en spreidt frisch-aadmend, zoet

 

zijnen slaapdoek waar hij 't landschap,

 

diep-in-rust, mee dekken moet.

 

 

 

Ruste! Duizend beelden hangen

 

licht, onvatbaar vóór mijn geest,

 

wondre zichten, wondre zangen

 

rijzen, dalen, varen heen.

 

Ruste! 'k hoor nog zachte ruischen,

 

't prevelen van een avondbêe

 

En mijn hert bidt mêe - en 'k voele

 

diepe rust, en diepen vrêe.

F. De Jonghe