Biekorf. Jaargang 16

In Memoriam
van R. Wagner's Faust-ouverture

KAMP en lijden van een wilde ziele!....
Worstelen des storrems, dien ze in hare
kolken draagt; 't is 't woeste loeien, in de
diepste diepten, eindeloos verre, dat de
gapend afgrond wijder scheurt; het zwijgt nu....
doodangstwekkend stil!.... de storrems slapen?...
Zuchtend, wringend, woelend, huilend uit de
diepgeschokte, daverende krochten
rijst het ongeweerte, wijl de ontstelde
weergalm achterklaagt, zoo lange en droevig:
schuifelend, sissend stijgen thans de stroomen
door elkander: smeekend komt een stemme
duidelijk fluisteren, zacht, God! Jehovah! ach!...
diepe zucht iets, diepe, diepe... 't nadert
stijgend, luider, klaarder, schurder: dreunend
schrikverwekkend donderrotsen dat ten
hemel een vervloeking braakt: Geen God! neen!

A. Peeters