Biekorf. Jaargang 16

[p. 57]

Eene aardigheid

BUITEN de bewegingen die wij bij middel der uitwendige spieren van onze lidmaten - zoo bij voorbeeld van armen en beenen - kunnen verrichten, bestaan er menigvuldige andere die in de verholene diepten van borst en buik, buiten onze wete, ja tegen onzen wil en dank, geschieden. De spieren waarover wij meesterschap hebben, heeten gestriepte spieren; en deze die buiten onzen wil toetrekken en losgaan, worden gladde of effene spieren genoemd. Het hert, ofschoon uit oneffene spieren samengesteld, ontsnapt ook teenemaal aan den invloed van onzen wil. En 't is alzoo best.

Welnu, in de zitting van 2^den nieuwjaarmaand laatstleden van het Geneeskundig Genootschap van Berlin, heeft hoogleeraar Borchardt van Breslau eenen jongeling voorgesteld van voorenaan in de twintig, gave en gezond van ziele en lichaam. En die kerel kon dingen die niemand en kan!

Met de gewone spieren, waarover iedereen gezag heeft, deed hij reeds wonderen, waarop de geneesheeren en hoogleeraren van Berlin verstomd stonden te gapen. Om daar een enkel voorbeeld van te geven kan hij, met de spieren van zijnen hals behendig toe te trekken, den vingerdikken slagader (arteria subclavia) die onder 't sleutelbeen wegschuift en naar den arm komt, zoo dicht sluiten en stoppen dat de puls, op den slag, ophoudt van kloppen, en dat arm, voorarm, hand en vingeren aanstonds zoo bleek worden als de dood.

Maar zulks en is voor hem nog maar een kleenigheid.

Ons hert, zoo 'k gezeid hebbe, klopt en slaat, dag en nacht, rusteloos voort, buiten onzen wil.

Toch niet altijd, noch bij elkendeen. Ik heb mij laten gezeggen dat een vermaarde engelsche bevelhebber - de naam is mij ontgaan - zijn hert kon toesluiten, van zijn zelven liggen en hem doodgebaren wanneer en zoo lang het hem beliefde. En de beroemde duitsche reizer, A. von

[p. 58]

Humboldt, vertelt in zijne ‘Reisen in den AEquinoxialgegenden’ dat er in die gewesten wildemans gevonden worden die, als zij moe geleefd zijn, ievers in eene krochte kruipen en, enkel met hunnen wil, hun herte toegenepen houden tot dat zij gevoelen dat zij dood zijn!

Die dat wil gelooven, mag.

Maar onze knape van Breslau kan andersche kunsten!

Even als wij arm of been, volgens goeddunken, kunnen opheffen, uitsteken en intrekken, zoo kan hij zijn herte doen het onderste boven staan, en den top van zijn hert, die gewoonlijk te kloppen zit tusschen de vijfde en de zesde ribbe, links, zichtbaar en voelbaar doen slaan, meer uitewaards of meer innewaards, een geheel einde verre. En hij kan, met nen snok van zijn machtigen wil, zijn hert op zijn geheel doen verspringen van links naar rechts, zoo dat het boven de lever komt kloppen.

Met zijne ingewanden is 't nog een ander paar mouwen!

Hij kan geheel zijn pak derms uitheffen uit zijnen onderbuik, en ze gesloten houden en toegeplakt, bij de mage, tegen zijn ribbekot. Het onderste van zijnen buik is ijdel, en al 't binnewerk zit al boven: het lichtbeeld, met de stralen van Röntgen genomen, geeft daar het allerduidelijkste bewijs van.

Maar eer ik nauwkeuriger trachte uiteen te doen hetgeen onze jonge kunstenaar met zijn dermen kan uitmeten, achte ik het geraadzaam oorlof te vragen aan de eerzame lezers van Biekorf, alhoewel ik wete dat de meeste hoop in geen kleen gerucht verschieten. 't Is ter hunner eere dat ik in mijn schrijven volherde.

Ik end gij, wij voelen en smaken het eten zoolang het in onze mond zit; maar van zoohaast het gezwolgen is, wij zijn 't kwijt, en wij hebben er hoegenaamd niets meer aan te zeggen tot dat het, deerlijk veranderd van hoedanigheid, al den overkant gereed zit en te voorschijn komt. Hij wel!

Hij kan zijn mage, zijnen dunnen en zijnen dikken derm toesnoeren of slap laten zoo 't hem belieft; en op

[p. 59]

die twaalf meterslange reize van de eene mond tot aan de andere, doet hij met ate, drank en windachtigheid al 't geen hij wil.

En de winden hebben iets te zeggen in 't leven van den mensch!

Als ik jong was - en nu nog - heb ik menigmaal leute gevonden en inwendig moeten lachen als ik, in schoon gezelschap, aan tafel zat, en dat ik de verlegentheid gade sloeg van eene bejaarde dame of van eene zedige jongvrouw, die hare wind- ofte buiksprake geen meester en was. 't Waren der die zonder nood begonnen te hoesten, andere die hunnen stoel verschooven of leven hielden met hunnen lepel, zoohaast er een verdoold of verdraaid windeke in den buik piepte, geeuwde of miauw deed. En als het aller menschen te vele schilde, en dat de brobbelinge al te geweldig en luidruchtig wierd, stonden ze op, zoogezeid om te gaan kijken in de keuken of het vleesch niet aan en brandde.

Zulks en is bij onzen knape niet te vreezen: hij temt de winden met even veel gemak als hij palen stelt aan de roeringe van vaste en vloeibare stoffen. Hij sluit winden waterdicht van boven tot beneên.

Maar hij kan ook, als het hem lust, zijnen buik doen grollen en rommelen ‘als of 't donderde in de bergen!’ En dat moet geestig zijn!

_**_*

Professor Leyden van Berlin, het hoogste gezag in het geneesmeesterschap van gansch Duitschland, was in de voordracht van D^r Borchardt aanwezig. En hij had ook, zeid' hij, bij Barnum, onder andere dieren die 't zien weerd waren, eenen jongeling onderzocht die ook bekwaam was zijn hert te doen verkruipen van den eenen kant zijner borst naar den anderen.

De jongman van Breslau heeft reeds in meer dan een genees- of heelkundig gezelschap zijn wondere behendigheid voor den dag geleid, en 't is wel te peizen dat hij

[p. 60]

zijn leven zal eindigen op het een of het ander toogkraam. Wie weet of wij hem op den eenen of den anderen ommegang niet en zullen tegenkomen. Ik ware zeer benieuwd om zijn herte te zien verspringen. Maar de aardige streken die hij, al boven of al onder, met zijnen derm kan uitvoeren, zou hij feestelijk mogen voor hem houden.

D^r E. Lauwers.