Biekorf. Jaargang 15

Golgotha

VAN 't kruishout kwam zijn laatste klacht
die driemaal klonk: ‘'t Is al volbracht!’
De dag vliedt heen; de heemlen sterven,
wijl 't krakend rotsgebergte splijt,
de donder door den bodem rijdt,
de stormen over 't aardrijk zwerven.

[p. 333]

 

In 't westen lijk een schrikvertoog

 

rijst Golgotha, een zwarte boog

 

verheven in de donkre wolken,

 

met 't schandhout brandend in de lucht,

 

met luid geraas en doodgerucht

 

en gruwbre warreling van volken.

 

 

 

In blanken doodschrik uitgestrekt,

 

ten oosten door het duister blekt

 

Jerusalem, de stad der euvels.

 

De dood is op haar aangezicht.

 

Een glorieglans, een aaklig licht

 

Omwelft haar vloekbeladen heuvels.

 

 

 

En wijl het rotsgebergte splijt,

 

de donder door den bodem rijdt,

 

de stormen over 't aardrijk zwerven

 

met doodelijk geraas, daar gilt

 

een stem wanhopig, aaklig, wild:

 

‘'t Is waarlijk God die komt te sterven!’

Vichte

D. Van Haute