Biekorf. Jaargang 14

Noenebrand

DE zonne gaapt heur warremte uit

onhebbelijk, en 't land

te baaken ligt in 't steken van

den stalen zonnebrand.

De boomen staan hun arms omhoog,

geen takske of blad dat roert,

geen windje dat deur 't brandend groen

zijn koelen asem voert.

Daar diepe maalt de zon heur beeld,

het vlammend, in den vliet,

en zwijgend buigt bij 't viergeweld

het fijngestaalde riet.

Het vogelvolk en taalt noch tikt,

gedoken in de blaân,

geen musschen toe die kijvend, zot

een leutig kampken slaan.

[p. 366]

 

Lamlendig, op 't groen gele gers

 

der weide ligt een koe

 

of drie te rusten, roerloos daar,

 

met half hun oogen toe.

 

 

 

Het werkvolk slaapt, waar hier waar daar

 

één koelte en schauwte vond,

 

van langsten bachten boom en struik,

 

een tuk ten noenestond.

 

 

 

Heel 't land ligt in het brandgeweld

 

van 't machtig vuurwerk bloot,

 

daarboven giet en ziedt de zon

 

heur goud gesmolten lood.

F. De Jonghe