Biekorf. Jaargang 14 (1903)

Biekorf. Jaargang 14

(1903)– [tijdschrift] Biekorf– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



't Een en 't ander over de bietjes, door A. Mervillie 8^ste vervolg. NE looze vijand nog, dat is de kobbe. Den biemelker moet bijtijds de kobbenetten wegmaken die in of omtrent zijn halle gespannen hangen. Vriend lezer, ge hebt ook nog in hagen en boomgewas de lijken zien slingeren van schamele vliegen, die te dichte de sluipholen trokken van de trouwelooze kobbe. De bietjes ook, moeten die gespannen hinderlagen ontvluchten of ze zijnder aan. De reepen liggen vast, gemeten en gesmout, en gaan van 't hallestroo naar 't loof van 't vlienderhout. 't Is nacht, 't is stille lucht, geen bladje meer dat leeft, en alles slaapt, terwijl de kobbe waakt en weeft. Ze sleert, ze klemt alom, maakt kunsten ongehoord; ze 'n doet geen leutewerk, maar zint op list en moord. Ze pootelt en ze buigt, behendig in 't bedrijf, en trekt, gestadig maar, heur weefsel uit heur lijf.
[pagina 335]
O gladde loozen draad die toeneemt en vernauwt, en waar de kobbe nu heur donsig bedde ontvouwt. Ze is veerdig, en ze wacht tot dat het morgenrood het leven wentelt naar die lagen van de dood. En gansch 't heelal ontwekt, de lucht is hel en blauw, en op de draden laait 't gevonkel van den dauw. Te midden al den gloed op 't looze net gespreid, hangt stom en levenloos die grauwe afschuwlijkheid, gestriept, geplekt, gekruist, met haken ruig en krom, die scherlend openspreên en vastestaan alom; met oogen bolde en zwart, vol duister wreed vermaan, die schijnbaar niet 'n zien maar alles gadeslaan. Ons honingvolk komt uit, de kobbe wacht en loert, den draad wordt aangeraakt, en 't grove lijf verroert. Geen vangste nog!.. maar ziet, èn bietje jong en vlug, komt gonzend en gezind met 't eerste zeem terug. Wacharm! - 't zit vast, 't zit vast, en 't woelt met poot en snuit, en 't roept, en 't weert hem,... maar 't en kander niet meer uit.
[pagina 336]
Nen duw,... en nog een... ach! 't is nutteloos gewrocht, de vlerke blijft geplakt op lijm en toovervocht. De kobbe schudt heur net alsof ze wilde zien hoe zwaar de last... en of dat ding zou weêrstand biên. 't Zit goed!... ze schiet vooruit, en draait met slimmen zin - zooals 't geen draaier kan - het bietje in heur gespin. Met lichten vingertop, zoo werkt ze met beraad, en maakt dat ze onder 't werk, het blinkend straal ontgaat. En 't arme bietje wordt ombunseld en versmacht, geen pootje meer dat roert, en 't straal blijft zonder kracht. Met 't lijk aan 't achterbeen, zoo klemt de kobbe omhoog, vol wreê gerustigheid bij 't ijslijk moordvertoog. Ze zit weêr in heur sliet, houdt maaltijd ongestoord, en zeevert op het lijk, en peuzelt stille voort. 't Heeft al hier zijnen tijd! - den bieman komt gegaan... hij blijft benepen en verbitterd stille staan. Ne slag... het weefsel scheurt, en op den zelfsten stond, wordt 't eendelijk wangedrocht gesmeierd op den grond. ('t Vervolgt.)

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Alfons Mervillie