Biekorf. Jaargang 14

[p. 129]

[Nummer 9]

Uit het leven Jesu
(naar 't Engelsch)

I. ‘Wilt niet vreezen, maar gelooft’.
Marc. V. 36.

TRAAGZAAM trokken de uren voorbij, tot het nacht werd; en de nacht ook ging slepend zijnen gang.

Titus waakte en waakte, steeds wachtend op een woord van Stephanus, zijnen broeder, die hem vermanen moest als de Meester in de stad kwam.

Binnen de kamer waar de zieke lag, daar waakte men ook, en, wanhopig doch machteloos, zag men hoe vast en hoe onweerbaar het einde naderde. Moeder lag op de knieën aan de bedsponde en ving haar betraande wezen in de plooien van de rijke behangsels; dien ganschen langen nacht was ze biddend geweest, en de woorden van den Meester speelden haar in het gloeiend hoofd: ‘Indien gij dan, die toch boos zijt, goede giften weet te geven aan

[p. 130]

uwe kinderen, hoe veel meer dan zal uw vader uit den hemel, goede dingen geven aan die er hem om vragen’. En nu was haar hert vol bitterheid. - Ik heb tot God gebeden, en Hij heeft mij niet aanhoord. Mijn kind sterft. De straten lopen vol nietige en gehavende bedelaars wier kwalen Hij heelde; mijn zuiver en schuldelooze kind ligt te zieltoogen, en Hij komt niet. Was Hij de Christus, hoe zou Hij dat kunnen onwetend zijn? - En weg en weder gingen en kwamen knijzend die gedachten totdat haar geest van lijden half zot werd.

Ze rees op, eindelijk, en ging in eene haaste tot bij haren man, die, roerloos als een beeld zijne oogen zat uit te staren op het witte wezentje van zijn kind.

- ‘Jaïrus, liefste, zoudt gij niet eens zelf gaan en zoeken den Nazarener; toe, misschien zal Hij nu reeds aangekomen zijn’.

Jaïrus stond op en verliet de kamer, zonder spreken.

't Was buiten reeds uchtend en de schitterende zon stak hem pijnlijk in zijn moêgekeken oogen.

Op het platte dak, stapte de trouwe Benoni droomend op en neer; hij zag zijnen meester en sprong vooruit, maar de woorden stierven hem op de lippen bij 't zien van Jaïrus' gelaat.

- ‘Niets van den Nazarener vernomen?’ vroeg deze.

- ‘Niets, meester’, was 't droevig wederwoord, ‘nochtans ben ik zoo dikwijls gaan uitzien, en Titus niet minder’.

- ‘'k Ga zelf nu, 't kan gebeuren dat ik hem vinde’, zegde traagzaam Jaïrus, ‘blijft hier, dat ge me hooren kunt als ik roep. Titus kan meêkomen’.

Titus was nog eens op straat gaan zien en voor de twintigste maal keerde hij te wege wanhopig weer binnen, maar iets, als 't gerucht van vlugge en lichte voeten over steenen vloer, hield hem staan. Daar kwam toch iemand. Stephanus was 't, die afkwam en liep al wat zijn beenen rekken konden. Over van blijdschap riep hij van zoover of dat hij Titus te zien kreeg: ‘Hij komt!’

[p. 131]

Titus wist daarmeê genoeg; hij riep naar Stephanus dat hij wachten zou, sprong al over 't voorhof in den tuin, en stond om hevig te slaan op de deur van 't binnenhof, als die al met eens van zelfs openging en Jaïrus erin verscheen.

De jongeling voorkwam zijns meesters vragen:

- ‘De Heeler is gekomen’, riep hij uitgelaten. ‘Mijn broêr bracht daar even 't nieuws; hij wacht buiten en zal ons zeggen waar Hij te vinden is. Wil ik gaan voor U?’

- ‘Neen, jongen’, zei Jaïrus, ‘'k zal zelf gaan, maar komt meê’.

Seffens waren ze op straat, en Stephanus stond daar op hen te wachten.

- ‘Alhier’, zegde hij; ‘Hij kwam juist aan land te stappen, ten uitkante van de stad, toen ik het vernam, en Hij ging naar de oostpoorte toe’.

Alle drie ijlden nu voort zonder spreken, Jaïrus voorenop. Die weg scheen hem ongelooflijk veel langer om gaan dan gewoonlijk; straten, markten, wandelingen, huizen en tempels, daar zag hij niets van, 't was hem alles om 't even nu. Geen oog had hij meer geloken, noch een brijzel broods genut, sedert meer dan vier en twintig uren, en alle dingen schemerden voor zijne moede oogen, machtig groot en vervaarlijk, door eenen mistsluier van droevigheid en lijden.

Eindelijk gerochten ze aan de oostpoort.

- ‘Is de Nazarener alhier reeds voorbij?’ zoo vroeg hij in der haaste aan de poortewacht.

- ‘Nog niet’ zei de man. ‘Hij is ginder staan gebleven om met het volk te spreken; pas eenige stonden is Hij aan wal, en Hij is al overrompeld’.

Hij wees oostwaart al dat zeggen, en de drie mannen spoedden voort, naar eene helling toe, die zwart van 't volk stond. Zij kwamen aan, bij de laatste reken der menigte, en van daar zagen ze des Meesters wezen, lijk Hij daar stond midden op de hoogte.

- ‘In Gods naam, laat mij door, goede menschen’, schreeuwde Jaïrus, ‘ik moet met Hem spreken’.

[p. 132]

Met eerbied ging het volk uiteen, immers kende menigeen dezen die zoo riep, en men zag dat hij diep ontsteld was. Hij lag reeds aan de voeten van den meester, en riep uit:

- ‘Jesus, Gij Gods zoon, ik smeek U, aanhoort mij! Mijn meisje ligt op haar uiterste, komt, als ik U bidden mag, en legt Uwe handen op haar dat ze weêr gezond worde, en leve’.

Seffens stak Jesus zijne hand uit, en hief hem recht, en te zamen daalden ze stedewaart af. Met hen kwam al het volk, dat nog gedurig aangroeide, immers was iedereen wederom een nieuw wonder verwachtend.

Noodzakelijk moesten ze nu traag vooruit, daar de menigte ten allen kante tegen hen aandrong, en Jesus nu stond stil en omziende sprak Hij:

- ‘Wie is er die me heeft aangeraakt?’

Eerst was er niemand die spreken dorst. Wat wilde die vraag nu?

Een van zijne volgelingen, Petrus bij name, sprak dan tot Hem:

- ‘Meester, ten allen kante dringt het volk tegen u, en Ge vraagt: Wie heeft me aangeraakt?’

Maar Jesus antwoordde:

- ‘Daar heeft me iemand aangeraakt, want ik gevoel dat van mij eene kracht is uitgegaan’.

En wijl Hij zoo sprak, bleef Hij staan zien naar een straatarm gekleed wijf dat daar dicht bij stond. Zijn blik deed haar sidderen. Ze trad nader, viel aan Zijne voeten en zuchtte de gansche waarheid uit, immers voelde ze wat aan haar geschied was.

- ‘Och arme, Heer, ik bid U, vergeeft het me. Twaalf jaren is 't dat ik in ellende ben, om wille van eene ongeneesbare ziekte. 'k Ben bij zoovele heelmeesters reeds te rade gegaan, en 'k heb zooveel van hen moeten lijden. Al wat ik bezat is daarin gegaan, en ver van te beteren, ben ik hoe langer hoe ellendiger geworden. En ik dacht in mijn ziele: kon ik maar den zoom van zijn gewaad

[p. 133]

aanraken, ik zou voorzeker genezen zijn. En inderdaad, zoo ging het, nauwelijks had ik uw kleed vast of ik gevoelde me gave en gezond’.

Jesus hoorde dat aan en beurde haar op bij der hand, en:

- ‘Dochter,’ zegde Hij, ‘hebt goeden moed! Uw geloof is 't dat u heeft gezond gemaakt, gaat met vrede, en weest genezen van uwe plaag.

Nog sprak Hij met de vrouw, en Jaïrus daarnevens verging door ongeduld en angst, als Benoni daar aankwam. Zoohaast hij zijnen meester zag, scheurde hij de kleederen van zijn lijf en huilde zijne smerte luidop:

- ‘Heer, wat beklaag ik U, uw eenig kind is dood, wat helpt het nog den meester lastig te vallen’.

Jaïrus voelde bij die woorden eene rilling hem door 't lijf loopen. Hij werd wasbleek en zou daar ter stede ineengezonken zijn, had 's meesters hand hem niet gesteund.

- ‘Wilt toch niet vreezen’, sprak Hij met een zoeten glimlach tot hem, ‘gelooft, zeg ik u, gelooft’.

En zich omkeerende gebood Hij aan het volk, en zegde hun achter te blijven.

En dan trokken ze voort, Jesus met drie zijner volgelingen en Jaïrus; Titus en Benoni, Jaïrus' twee knechten volgden op korten afstand.

- ‘Wat helpt het? Wat kan Hij daar nu nog aan doen?’ rammelde Titus half kwaad. ‘Ware 't niet van die vrouwe, wij hadden nooit te laat geweest’.

- ‘Het kind gaf zijnen laatsten snik, juist toen de Heer het huis verliet’, zei Benoni droevig.

- ‘Maar weet ge wat Hij daar aan den vader van het kind gezegd heeft,’ vroeg Stephanus. ‘Vreest niet, sprak Hij, maar gelooft. Ge zult het zien, Hij zal toch wel iets doen’.

- ‘Maar wat kan Hij doen?’ beet Titus bitter.

- ‘Hij kan hem toch ten minste leeren hoe zich gevoegd naar den wille van Onzen Vader, die in den hemel is’, sprak Stephanus met zachtheid.

[p. 134]

Intusschen waren ze tot aan Jairus' huis gekomen, en als ze binnenkwamen, vonden ze 't voorhof leêg. Ze gingen erover naar den tuin, en van dáár reeds hoorden ze het schrille vrouwengehuil dat uit de sterfkamer kwam; de deur immers die op den tuin uitgaf, stond rek wijd open. De tuin zelf stond vol met uitgelaten vrouwvolk dat luidop kermde en wilde weegebaren miek, daar de mannen met vaneengereten kleederen kloegen en weenden. In hunne rouw strooiden ze asschen op hun hoofd en baard.

Binnen lag de moeder op de bedsponde geleund van haar gestorven kind, en niemand die haar van dáár nog wegkrijgen kon. De blik uit haar droog en wijdopen oog stond star gevestigd op de bleeke schoonheid van dat kleine gelaat dat, als een wassenwezentje, in het rijke oorkussen gezonken lag. Alles huilde en kreet om haar, en zij bleef stil als een marmeren beeld.

Algauw zal 't gedaan zijn, dacht ze, en zullen ze't mij voor altijd gaan wegdelven en duiken. Is 't nu wel tijd om te weenen, als het zoo zoete in slape is.

Nu werd ze opeens gewaar dat ze niet meer alleen in de kamer was; nog iemand was daar aanwezig; ze hoorde eene diep mannelijke en zacht gebiedende stem.

Wat was het dat hij daar zegde?

- ‘Waarom al dit misbaar en die droefheid? De jonkvrouw is niet dood, maar slaapt’.

't Kermen hield op en moeders ooren genoten wat deugddoende stilligheid.

Niet dood! Zou 't slapen! Ze sprong recht en boog haar over het ranke kinderlijk en luisterde zonder te durven ademtijgen.

Slapen, ja! Maar het slaapt dien diepen vervaarlijken slaap waaruit men niet meer wakker wordt. Zoo dacht ze, en ze staarde in Zijne oogen met een wezen dat vertrok van pijnlijken angst.

- ‘Gij weet wel dat het dood is, Meester’. Die woorden stierven haar op de lippen, want daar lag iets in Zijne bodemlooze oogen dat haar de stem in de keel deed

[p. 135]

smooren. En staande bij het bed, nam Jesus het ijskoude handje van het kind in de zijne en sprak:

- ‘Talitha cumi, kind, ik zegge u staat op’.

En in der waarheid! bij die woorden liep een licht blozen over de marmerblanke schoonheid van het witte wezen; de langzachte pinkers roerden, en de oogen, onlangs gesloten voor den eindeloozen slaap, trokken wijd open, glinsterend van nieuw leven en zaligheid. Ze vielen van zelfs in 's Meesters lieve oogen en een zoetzalige glimlach daagde in hunne blinkende diepten.

- ‘Daar zijt Ge toch eindelijk’ sprak ze zacht, ‘'k heb zoo gedroomd van U’.

Wat er volgde is niet beschrijvelijk. 't Was een gelukkig zijn en een dankbetuigen, een bijna zinneloos ommeslaan van het zwaarste lijden tot eene overmaat van blijdschap.

Het kind bezag zijne ouders met eene statige verwondering, immers vielen ze den meester te voete, en 't werd een ongenadig kussen, met overvloedig lekende tranen.

- ‘Ze had toch geslapen, gedroomd, en was nu weder ontwaakt!’

Maar waarom dan al dat weenen, dit was zoo vreemd; en dat geharrewar in den hof? Of droomde ze misschien voort?

De Meester begreep haren blik en wist wat ze nu denken moest. Hij sprak tot de moeder om ze weerom tot hare zinnen te brengen:

- ‘Dit kind heeft honger, zoudt ge haar niet te eten geven.’

Dan vroeg Hij hun dat ze 't niet zouden rondvertellen, en liet hen alleen met hun geluk.

Caes. Gezelle