Biekorf. Jaargang 14

[p. 38]

Op de blijde Bruiloft
van Heer Jan Van Damme⁽¹⁾ met Joufvrouw Blanca Valcke, gevierd te Brugge op den 13^den Julij 1892.

JOSEPH, die van liefde blaakte,
die zoo menig nacht door waakte,

gansch alleene, en zuchtte teer:

Rosa, Rosa, ach, wanneer!

Joseph, die, verblijd op 't ende,
eens den schoonen dagraad kende,

die hem de eenigheid ontnam

en voor goed hem troosten kwam;

Joseph die de rooze plukte
zonder doornen die ze drukte

in en op zijn herte, fier;

Josef Van den Heede⁽²⁾ is hier

lijk gezet vandage, en spreken
zou hij geern ook twee drie reken,

om te zeggen: Jan, Jan, Jan,

broeder, g'haalt er eere van!

G'hebt te Kortrijk mij staan reppen;
‘Seppen-Rosa, Rosa-Seppen,’

maar, o jager, loos en schalk,

van waar komt die blanke valk?

Van waar komt die ed'le schoone
valke, met de liefdekroone

op haar hoofd door u gezet?

Hoe viel u die valke in 't net?

Menig valke hoorde ik loven,
eertijds in de princenhoven:

bruine, zwarte en alzoo voort,

maar 'k en hebbe nooit gehoord

dat er witte valken waren,
of onzwarte merelaren,

zulk een wonderwerk geschiedt

zelden of wel nimmer niet.

Dat moet van heur herte kommen,
dat gelijk de lelieblommen,

blank en heel van zonden net

al de reste in 't witte zet:

blanke ziele en blanke leden,
louter blanke aanminlijkheden,

(1) Goudsmid in de Steenstrate, te Brugge, vroeger liefhebber van 't jagen.

(2) 't Vorige jaar trad hij in huwelijk met J^w Rosa Van Damme, zuster van Heer Jan Van Damme. 't Is hij die 't gedicht afleest.

[p. 39]

 

waar geen kwaad of boosheid ooit

 

heeft een schaduwe op gestrooid.

 

Hoe gij kost, met looze zangen,

 

zulk een schoonen vogel vangen,

 

en hoe Blank' heur knippen liet,

 

Jan, dat en versta ik niet.

 

't Moet wel zijn, in bossche en hagen,

 

dat gij dikwijls zijt gaan jagen,

 

en dat gij ook dit of dat

 

wits aan uwe vlerken hadt.

 

Wit zoekt wit en soort zoekt soorte,

 

't zij al de Kathlijne poorte⁽¹⁾,

 

't zij in Brugge, 't zij in Gent,

 

zegt nog dat de liefde is blend!

 

Nu behoort ge, mijn verdooie,

 

Jan, een schoone veugelkooie

 

u te bouwen naar mijn zin,

 

blank van buiten, wit van bin.

 

In die kooie zult gij vlechten,

 

na des huwelijks oude rechten,

 

eenen nest van filigraan

 

schoon en kostlijk opgedaan;

 

met veel perels, diere en rare

 

zijde en pane en altegare

 

schoone witte pluimkens fijn

 

om een warme nest te zijn.

 

Blanke zal daar geerne zitten,

 

wilt gij ook uw pluimen witten,

 

en gezelschap houden haar

 

als een weerdig wederpaar.

 

Sluit de deure, dat geen' winden

 

ooit den weg daar heen en vinden;

 

hangt een hemel van satijn

 

over 't nestje en moge 't zijn

 

dat er in dien blijden vrede

 

eens gewenschte zegen trede

 

van hierboven, blank of blond,

 

op dien blijden, blijden stond

 

schrijve ik t' onzen aan de balke:

 

Vader Jan en Moeder Valcke,

 

duizendmaal proficiat,

 

Amen. God verleene ons dat!

Guido Gezelle

(1) Daar woonde vroeger de bruid.