Biekorf. Jaargang 14

In Slachtmaand

DE zon heeft weer den ganschen dag
vergeefsch geweld gedaan,
gewarmd, gestreeld. 't Viel hier en daar
een druppel af, een traan,
van de euziën. Ongevoelig ligt
het land, versteend, vervrozen, vast
in ruwe winterhardigheid,
in brokken lompe zwartigheid;
het rust, en wacht vol vreeze voor
den langen, zwaren winterlast.

De zonne zinkt, vaart weg; ze valt,
en niemand ach die 't ziet
hoe dat ze rood heur hertebloed
door d'hooge boomen giet.
De dag is doodgedoofd; het vriest
al vaster voort, en boven 't land
spant wit de vorst zijn zilvren drâan...
Het duistert en... daar zie 'k zoo zaan,
daar over 't bloote, ros den rook
en 't vuur nog van een bladerbrand.