Biekorf. Jaargang 13

Te lande

WAT zwieren toch te lande vrij

langs 't veld en door de boomen

die gulle zwepen zoelen wind

die van zooverre komen.

Wat spant de lucht er eindloos wijd

en diep en blauw zijn bogen,

zijn bodemlooze bad, en zie 'k

er zat in beî mijne oogen.

Het wolkgevaarte rijdt er vrij

door 't blauwe veld zijn voren

en nooit geen stinkend stoomgeweld

dat komt zijn wegen storen.

De kele los, in 't luistrend hout,

de vogels hier hun slagen

aan 't slaan zijn, nooit en komt hen hier

't gewoel van stad verjagen.

Van stad! en ach! van stad ben ik

een kind! Zoo gulzig dronken

kwam' drinken ik zoo dikwijls mij

aan zielsgenot hier; schonken

mij stad en al wat stadsch is niet

het brood! En bleef mijn leven

met geen zoo zware kluisters aan

de straat haar steenen kleven,

[p. 168]

 

hoelang, hoelang al had ik mij

 

aan 't angstend mij omsmachten

 

dier koude muren losgerukt,

 

en aan de halve-nachten

 

die dag men noemt daar! 'K schame mij,

 

want, ieder van de trekken

 

mijns ademhalens moet onrein

 

de reine lucht hier vlekken.

 

En toch, mijn hert zet uit hier, 't zwelt

 

aan stukken al de banden

 

die, 't smachtend, stadsvernependhêen

 

er één voor één om spanden.

 

Geen dolle jacht hier, geen gejoel,

 

geen angstigend misbaren,

 

noch 't dreigen, noch 't geweld van op-

 

geruide muiterscharen.

 

Geen halfgeloken oogen die

 

u, kwaadgezind, beloeren

 

langs de ongebaande wegen, waar

 

u stout uw stappen voeren.

 

Geen tongen gaan hier!... Landsche rust

 

en landsche onstoorbaarheden,

 

of wilt gij immer vluchten mij

 

onwillig kind der steden?

 

 

 

'k Heb rust gezocht, en vond ze niet,

 

'k zocht stilte en vrije wegen

 

en nooit en kwam ik anders iets

 

als drukkende onrust tegen.

 

Bij U is rust! - Of zijn 't alwêer

 

slechts beelden uit mijn droomen,

 

die smelten en in niet vergaan

 

zoodra ze nader komen?

13/5/02

C. Gezelle