Biekorf. Jaargang 13

Mijn Moederspraak
(vrij naar Klaus Groth - in zang gezet door Peter Benoit).

MIJN moederspraak, hoe wonder boeit

Uw zoetheid mijn gemoed,

En dringt, uit vlaamschen mond gevloeid,

Door merg en been en bloed!

Uw streelen is een lentewind,

Die om mijn wezen zweeft;

Een moederzoen, die 't al verwint

Wat liefde en zoetheid heeft.

Gij toovert mij het heden weg

Met 's werelds zwervend leed:

'k Herga den ouden woningweg;

'k Herneem het kinderkleed;

Toen onder moeders monkelmond,

Mijn, zwakke onmondigheid

Hare eerste klare klanken vond

En ‘moeder’ achterzeid';

Toen, handenvouwend, ik geknield

Aan hare zijde zat,

[p. 150]

 

Met reine lip en reine ziel

 

Den ‘Onze Vader’ bad.

 

 

 

De manskracht zie 'k zoo zacht gestoord,

 

In 't vaderlijk gemoed,

 

Toen, trillend, hij, en trotsch, aanhoort

 

De stemme van zijn bloed.

 

 

 

Zoo zoet en zingt geen vedelsnaar,

 

Zoo zoet geen nachtegaal,

 

Als gij, die 'k eeuwig trouw bewaar,

 

Mijn lieve moedertaal!

A.D.