Biekorf. Jaargang 13

Goêmorgen!

GOÊMORGEN! tiert het zongeweld

door 't klaren van den mist;

Goêmorgen! dat 't weertintelt aan

de winternaakte sprieten

der nessche najaarsboomen, die 't

alom vol stralen schieten

uit klaren dauw. - ‘Goêmorgen u!’

‘Sint Maartens zomer is 't!’

Het vier berst door de wolken, en

de zonnebalken stoomen

omhoog, omleeg den hemel uit

en zetten de eerde aan 't doomen.

[p. 101]

 

't Goêmorgent, daar de grimme mist,

 

lijk stressen sneeuwwit haar,

 

twee voeten boven grond vaart en

 

de zonne schiet ernaar.

 

De weêrhaan op zijn toren blinkt:

 

‘Goêmorgen!’. Op de daken

 

de morgengroet der zonne straalt

 

in glinsterende vlaken.

 

Vol sproeten staat de diepe lucht

 

vol bladjes, die 't geweld

 

nog staan liet van den najaarswind,

 

en is voorbijgesneld.

 

 

 

En 't water in liet zongelaat

 

zoo geluwgoud te blinken staat.

 

 

 

‘Goêmorgen!’ dreunt het al met eens

 

uit honderduizend monden

 

van verschontwekte volk en vee

 

en wakkerschietend' honden.

 

Ze baakren in het vier dat wel-

 

doend hun de lenden streelt

 

en met een lichten laai van goud

 

om hunne wezens speelt.

 

Goêmorgen! galmt het lang en luid

 

en 't helder zonnelonken

 

aan 't gisten stookt het levenssap,

 

giet mensch en dieren dronken.

 

 

 

Och! en zoo zal ‘Goêmorgen!’ eens

 

hierna mij tegenklinken,

 

alom mij wederblinken,

 

in 't groeten eener zon die rijst

 

en immer, altijd morgen wijst.

 

‘Goêmorgen!’ eeuwig, overal.

 

Dier zonne die dan rijzen zal

 

hoelang zal nog geborgen

 

haar licht mij zijn? - Goêmorgen! -

Kortrijk, 15/11/1901.

Caesar Gezelle