Biekorf. Jaargang 13

Lied

op deun gedicht bij 't vijf en twintigste verjaren van 't klooster der Arme Claren te Nieuwpoort, 1901.

ONTSLOTEN zij het binnenslot!

Ontbonden zij de tong!

Naar hoog en heilig vreugdgenot,

Komt, zusters, oud en jong!

Komt, Brugge, komt, Oostende, bij,

En zingt te samen mede

Het eerste en zilvren jubeltij

Van Nieuwpoort's kloosterstede.

Reeds driemaal had het Moederhuis,

Door Gods genâ gericht,

In 't vrome Vlaandren kerk en kluis

Voor maagdendeugd gesticht;

Doch arme Clara vond haar nood

Te klein in rijke streken,

En wenschte, in 't duinenzand haar brood

Bij arme liên te breken.

Een edel hert begreep heur klacht:

In stille duinenstad,

[p. 87]

 

Nabij de zee, die, dag en nacht

 

Haar weelied spelt en spat,

 

Zou dag en nacht 't gebedenwee

 

Meêmurmlen met de baren,

 

En stormen over land en zee

 

Door zegenzoen bedaren.

 

 

 

Het Slot rees machtig in de lucht;

 

Doch zij, die 't bouwde, o God!

 

Nam hooger nog haar vroege vlucht

 

Naar bovenaardsch genot.

 

Wee! Wie zou in den nood voorzien,

 

En 't wanklend werk voltrekken?

 

En hoe, bij schaamle visschersliên,

 

Een bedeldisch bedekken?

 

 

 

Hij, God, die visch en vogel voedt,

 

Die alles richt en leidt,

 

Die, immer voor zijn kinders goed,

 

Zijn schatten openspreidt!

 

En kwam geen dag er zonder nood

 

Binst vijf en twintig jaren,

 

Geen dag en kwam ook zonder brood

 

De kluizen bingevaren.

 

 

 

Hij had voor elk met overvloed

 

Zijn gaven uitgezocht:

 

Aan de eene schonk hij lichten voet

 

Tot zwaren bedeltocht;

 

En zond ze, als noeste bietjes uit,

 

In Vlaandrens rijke velden,

 

Vanwaar zij weer met eierbuit

 

Ter stille cellen snelden.

 

 

 

Aan andre schonk Hij taai geduld

 

En milde moederdeugd,

 

Om kinders, wijs en vrij van schuld

 

Te leiden door hun jeugd;

[p. 88]

 

Aan allen - liefde en ijver, om

 

In bidden en in boeten,

 

De goedheid van den Bruidegom

 

Door nacht en dag te groeten.

 

 

 

Zij de eere van dien zilverdag

 

Aan Hem dan toegezeid!

 

En 't weze, alwaar men 't hooren mag,

 

Blijmondig rond gespreid,

 

Dat Nieuwpoort's slot, gesteund op Hem,

 

Die alle macht kan dwingen,

 

Verhoopt eens met nog blijder stem

 

Zijn goudgetij te zingen.

A.D.