Biekorf. Jaargang 13

[p. 52]

Ik wist er een die....

IK wist er een die

zijn liedeken zong,

veel nachten ende

veel dagen;

die zong het zoolange

als het maantje blonk,

die zong als het zoete

zonnegelonk

het maantjen uit

kwam vagen.

Hij zong het als 't bla-

kende zonnevier

den aardbodem heet

zat te stoven,

en huilde er een woe-

dende storremgetier,

en danste er de donder

door vlamme en door vier,

nog klonk daar zijn

liedeken boven.

Nog kreunde hij zijn liedeke

als 't winter al was,

maar zoo trage en ocharme

zoo treurig!

en 't liedeken hem

de pijne genas,

in zijn herte, dat toch

zoo verlangende was

naar zijn zonne, en het kloeg

gedeurig.

En als het weeromme nu

zomer wierd,

dan liet hij zijn' liedeken

schallen;

[p. 53]

 

dan heeft hij zijn keleken

 

uitgetierd

 

en de bladjes en blommekes

 

feeste gevierd,

 

bekommerd om niet

 

med' allen.

 

 

 

En zingen dat deed hij

 

zoo luide en zoo lang

 

dat al die daar krop

 

had of kele,

 

ze zweegen en horkten

 

naar zijn gezang

 

en ze wouden, daar 't lieke

 

te schoone klang,

 

hem zijn wonderlijk stemmeke

 

stelen.

 

 

 

Maar stelen en konden

 

z'hem 't stemmeken niet

 

en het klonk nog veel

 

luider van toone,

 

tot dat er daar Eenen

 

te zwijgen hem hiet

 

en dien Eenen - ei! dien

 

weerstaat men niet,

 

nooit en hoore ik meer

 

't liedeken schoone!

 

 

 

En zingen doet nu

 

mijn zanger gewis,

 

waar dat ze nu zingen

 

met velen,

 

de Zonne in 't gezichte en

 

waar 't duisternis

 

noch winter, maar lente

 

en dag altijd is,

 

bij 't volle geweld

 

zijnder kelen!

Kortrijk, 27/11/1901.

Caes. Gezelle