Biekorf. Jaargang 13 (1902)

Biekorf. Jaargang 13

(1902)– [tijdschrift] Biekorf– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



Mingelmaren Het boecxken van de vier Uytersten (Vervolg van bladz. 15.) - Op bladzijde 6 eene vertalinge in rij me van ‘Dies Irae’. - Lezer kan ze eens vergelijken met die van zaliger Guido Gezelle, en zeggen welke de schoonste is van de twee.
Het oordeel. (Dies Irae) Diën Dagh van Straf en Vraken Sal de Wereldt gansch ontmaken In het vier, naer Davids stem, En Sibilla nevens hem. Wat een grooten Schrick sal 't wezen Als den Rechter neêr-geresen Alles strengh in 't Aerdsche dal, Selven onderzoecken sal!
[pagina 47]
De Trompet met wonder Thoonen (Uyt-gespreyt daer dooden woonen) Sal het All'gemeyne Roth Dwingen voor den Throon van Godt. De Natuer en Doodt sal beven, Als het Schepsel sal herleven, Om aen d'Hooghste Rechter-schaer Te voldoen in 't openbaar. Een geschreven Boeck sal wesen Aen-gebracht, en voor-gelesen, Daer geheel sal binnen staen Waer uyt sal het vonnis gaen. Soo den Rechter is geseten Sal-men Alles sien en weten: Niet sal (tot de minste Saeck) Achter-blijven zonder Vraeck. Wat sal ick, Ellendigh, segghen? Wie sal myn misdaet weêrlegghen? Mits schier selfs geen rust en heeft Die rechtveerdigh heeft geleeft. Koningh, voor wie 't All' moet beven, Die (in saligheydt te geven) Saligt maeckt uyt vry Gemoet, Maeckt my Saligh, Hooghste Goet.
Ghebedt (vervolgh van 't Oordeel) Jesu, denckt, dat ick (door zegen) d'Oorsaeck ben van uwe wegen, Laet my niet verloren gaen Als dien Dagh sal komen aen. Gy socht my (vermoeyt van treden) g'Hebt verlost, en 't Cruys geleden. Soo veel aerbeydt en verdriet Niet zy te vergeefs geschiet. Rechten Rechter van de Vraeke, Geeft een gaef (daar ick naer haeke): Maeckt my los van 't minste dingh Voor den dagh van Rekeningh. Ick versucht hier, als Misdaedigh: Mijn gelaet is noodt en smaedigh Over myne Schuit, ô Heer! Spaert my, Godt: Dit bidd' ick seer. Gy, die quytscheld' hebt gegeven Magdalêen: en 't Eeuwigh Leven Aen den Moorder voor uw' Doodt, Hebt my oock tot Hôop genoodt!
[pagina 48]
Myn Gebeden' zyn niet weerdigh, Maer Gy, die zyt goet en veerdigh, Maeckt dat ick (door deughden hier) Niet en brand' in 't Eeuwigh Vier. Wilt aen my een plaetse geven Met uw' schaepen, naer dit leven. Scheydt my van der Bocken-kant, En stelt my ter rechter Handt. Als gy sult de Boose 't saemen Tot de bitter Vlammen praemen, Roept my dan (in diën tydt) Met die zyn Gebenedydt. 'k Bidd' ootmoedigh en geboogen ('t Hert gemorselt) hebt medoogen: Sorght dat ick wel eynden magh In dien alder-lesten Dagh. Diën Dagh (uyt brand gereden) Sal een Dagh van traenen wesen, Als den sondaer op sal staen, Om syn Vonnis 't hooren aen. Spaert my dan door jonstigheden, Jesu, vol Bermhertigheden: Noodt my tot des Hemels Lust, En geeft d'Overleden Rust. Rust, voor altydt, wilt ons geven, En het Hemels licht daer neven. Dus zy danck aen U geseyt, Nu en in der Eeuwigheydt. Amen. - Volgt dan op eene beschouwinge in rijmreken over de ‘Eeuwigheydt’ op bladz. 9: ‘de Helle’, op bladz. 15 ‘Hemelsche Glorie’. Verder, bladz. 18. ‘De On- eerbiedigheydt in de Kercke wordt berispt; om, door dese Overtredinge, niet te vallen in de ongeluckige Eeuwigheydt’. Bladz. 22. ‘Bedrogh der verganckelycke (en Toekeer tot de Hemelsche) Schoonheyt.’ Dat al in dichtreken, daarvan 't slot: Maledictus Homo, qui confidit in Homine. Jerem. 17. Den Mensch is van den Heer vervloeckt, Die Rust en Lust in Menschen soeckt. ('t Vervolgt.)

Vorige Volgende