Biekorf. Jaargang 13

Spreeuwen⁽³⁾

IN de avondvlugge, vrij,
zie 'k lange lappen spreeuwen
hun veerden gaan omhoog
in wisselende zwaên;
en, krielend in de lucht,
het hemelveld bezeeuwen,
ont, slaglinge omgewend,
in 't bosch ze beeten gaan.

(3) Ieder jaar in den nazomer, krijgen wij hier dat spreeuwenvolk te hooren en te zien. Omtrent den avond vallen ze, 'k mag zeggen met tienduizend spreeuwen, in 't Carroenbosch. Ze houden mij daar zulk een geweldig leven, dat het van een steenworp verre, wonderwel gelijkt op een bruisenden waterval.

[p. 39]

 

In 't bosch nu beeten ze al,

 

en beiden om hun maten,

 

die komen aangewaaid

 

in benden menigvoud;

 

't moet male zijn of zoo:

 

het spreeuwt uit alle gaten,

 

omhooge in 't boomgewaai,

 

omleege in 't elzenhout.

 

 

 

Het spookt in 't elzenhout,

 

het spookt in beuk- en berken,

 

daar spreeuwen duist en nog

 

een donkermesse doen;

 

die schetteren, die slaan

 

eenbaarlijk met de vlerken

 

en spelen ‘duikske weg’

 

in 't avondgrauwe groen.

 

 

 

In 't avondgrauwe groen

 

mij doet het alsof bruist er

 

een nieuwgeboren bron,

 

een felle waterval,

 

die uit de boomen breekt

 

en storten gaat in 't duister,

 

den zoom van 't bosch nabij,

 

aldaar ik sta, in 't dal.

 

 

 

Klits! Kletse! daar, in 't dal,

 

klabettren doen de kloefen

 

eens koeiers die, verraads,

 

dat sperrewerren stoort;

 

't getoover is gedaan,

 

de bronne sluit; een zoef! en

 

de zwarte wolke vaart

 

naar stiller wijksteê voort.

Heirman