Biekorf. Jaargang 13

[p. 22]

Onwelkom!

TWEE, drie stonden en de winter

heeft zijn' witte eentoonigheid

waar nog ievers kleur of klank was

alverdoovend uitgespreid.

Zwijgen zult ge, derf en dood zijn,

bant hij zonder spreken: - “ik

wil 'nen tijd hier meester spelen.” -

- En hij tikt zijn toovertik,

spant een grauwdoek voor de zonne,

doet haar al haar stralen uit,

legt het water vast en, stille

valt wat ergens ruit of muit!

Och! zou 't waar zijn, zonne, en zoudt gij

afstaan al uw stralenmacht,

lieve, en laten de eerde doeken

in die doode winterdracht?

- “Neen 't,” - riep 't zonneke en het vuurde

't mistig doek vol gaten, daar

hem de winter wou mêe blinden,

- neen 't, ik ben hier, wachte maar!’ -

Ai mij! oude djoos, de boorden

krimpen al van 't pronkgewaad

dat ge alom de lustigheden

van de lachende aarde slaat;

kom, gij weent al dikke tranen

uit de boomen; haast u maar,

laat - en maakt u uit de voeten -

't zonneken zijn wegen klaar.

Kortrijk, 14/12 1901.

Caesar Gezelle.