Biekorf. Jaargang 12

[p. 261]

De Maaier

ZIJN zeisen zoeft op mate door het

hooggeschoten weidegras;

en ik die meende dat het 't kuchen

van een peerd of koeie was.

Ik naasde, tot ik bachten 't kooren

gulzig hem bekijken kon

daar, wijdbeende, op zijn knieën wagend,

kop en schouders in de zon,

te schrijven hij zijn kringen stond, half

in 't lang gers omleegewaard,

op 't blauwe van de lucht het ander

half, met zijnen zeisenstaart.

De groote gouden zonne lacht een

scherpen schetter telkenkeer,

in 't glimmen van zijn staal, als hij het

drijft in 't gers en weg trekt weer.

En vellen, doet hij, gansche vlaken

langgepijlde weidegras,

Met witgebolde weidebloemen,

wildgeschoten hooigewas.

De gansche zee die, kort te voren,

deinde nog in 't zonnelicht,

te droogen in halfronde reken,

net een heir, gesneuveld ligt.

En zwaaien doet hij, zwart, zijn zeisen,

tegen zonne, en op de lucht

hij zelve zwart. Het windenspelen

langs de bloote borst hem vlucht.

Zijn zweet duwt hem het zonnesteken

uit zijn wiegewagend lijf,

maar zoeven zal hij met zijn zeisen

voort, al stak z'hem nog zoo stijf.

Van boven, uit het weemlen van den

maagren populierentop,

[p. 262]

 

Valt 't waaien neer, bij zoele zwepen

 

lekkend hem zijn leekzweet op,

 

om verder dan te varen door de

 

wijde zomervelden voort,

 

al voeren met hem 't rijke reukwerk

 

dat uit 't droogend maaigers stoort.

Kortrijk, 28/7/1901

Caesar Gezelle