Biekorf. Jaargang 12

[p. 172]

De Perelaar

DE schoonste lentemorgen
heeft ook zijn bange zorgen.
Al groen en goud, al zang en lied;
De grijsaard ziet noch hoort het niet.

En spittend op zijn mager landen,
hem glijdt de zilveren spa uit d'handen,
en doomend als van werken warm
nu steunt ze zijn vermoeiden arm.

In 't blauwe van den lentenhemel
daar striemt met blij gewemel
van wuivend waaiend lentfestoen
de hooge peerlaar, zwart en groen.

Doorstrengeld en doorvlochten
met lieve kronkelbochten,
daar wringt hij machtig schoon
zijn kromme bladerkroon.

Ten hoogen, van beneden
zwaait hij zijn wilde leden
als worstelde hij om los en vrij
uit d'handen van het lentgetij.

Vergeefs! De lente heeft hem dooraderd.
Daar staat hij half gebladerd,
het zij hem lief ot leed,
in 't groene lentekleed.

Verheugt u, in uwe oude dagen,
dat gij nog jeugdig loof moogt dragen
en blijde bloeien, wijl de hand
versterft reeds, die u heeft geplant.

‘Ik zette hem over vijftig jaren;
ach! mocht hij blad en bloei bewaren,
en zwankend eens vol peren staan.’
De grijsaard schouwt hem treurig aan.

Hij vaagt zijn zweet, zijn tranen.
Een klop komt hem vermanen,
op 't schouderblad. ‘Ei! vriend gebuur,
al waren ze wel nog zoo duur,

[p. 173]

 

uw zoetgezapte peren,

 

'k zou er nog veel begeren!

 

Weêr kom ik in het achterjaar;

 

God zegene u en uw perelaar.’

Horand