Biekorf. Jaargang 12

[p. 113]

[Nummer 8]

Goed herte en slecht herte
(Vervolg van bladz. 107).

THUIS gekomen, vertelde hij alles aan zijne vrouwe en pm ziende dat zij vol gramschap ging uitvallen tegen zijnen herteloozen broeder, voegde hij erbij:

‘Laat ons liever medelijden hebben met mijnen ongelukkigen broeder, hij is toch zoo te beklagen, wat zal hem zijn geld toch baten, als hij zijnen evennaaste verstoot en veracht. Ik vergeef hem al het leed dat hij mij aangedaan heeft. Vergeef het hem ook opdat wij om onze bermhertigheid bermhertigheid zouden mogen verwerven bij den Heere, dien wij door onze krankheden zoo dikwijls bedroeven en beleedigen.’

‘Het zij zoo,’ zuchtte de goede vrouwe, ‘ik vergeef het hem, dat de goede God hem ook bermhertig zij. Nog duizendmaal leef ik liever in armoede en ellende als in weelde en rijkdom met een goddeloos en versteend herte’

[p. 114]

‘Zoo hoor ik u geerne spreken, vrouwe, gij maakt mij den gelukkigsten der menschen te midden van al mijne kruisen. Ziet nu dit stuk geld dat mijn broeder mij heeft toegeworpen. Daar is het, koopt daarmee wat vleesch voor morgen noen. 't Zal misschien den laatsten keer zijn dat wij zullen vleesch eten, daarom heb ik gedacht den goeden Jesus daar van aan 't hoeksken van onze strate uit te noodigen om met ons deze spijze te komen deelen.’

‘Gij vergeet dat Mijnheer de Pastoor beloofd heeft u vleesch te bezorgen tot dat gij volkomen genezen zijt,’ zei zijne vrouwe.

‘t' Is waar, vrouwe, maar ik gevoel mij kloek genoeg om morgen te gaan werken en ik ben besloten dezen avond dien goeden man te gaan bedanken; hij kan dan zijn vleesch aan andere zieken geven, die 't ook noodig hebben; 'k en wille geen misbruik maken van zijn goedheid. Zoo, 't is wel verstaan, niet waar? voor morgen noene, en ik zal Jesus die mijn troost is geweest binst mijne ziekte, uitnoodigen.’

Zoo sprak die doorbrave man in zijne eenvoudigheid, vol van levendig geloove, en zijne vrouwe, verre van anders te denken of te lachen met dien zoo eigenaardigen voorstel, stemde ten vollen toe, en denzelfden avond nog ging hij naar het kapelleke en op zijne twee knie'n voor het beeld, bad hij in dezer voege:

‘Heere Jesus, ik wete het wel, 'k en ben niet weerdig dat gij komet in mijn arm ellendig huizeken: maar ik wete ook dat gij de arme menschen liefhebt, komt, ik smeek u, komt het heiligen en ons zegenen; ik en heb maar weinig u aan te bieden, maar 't is geern gegeven. Komt aan mijne tafel u nederzetten, 't zal mij zoo aangenaam zijn. Gij trouwens hebt mij zoo dikwijls aan uwe tafel gespezen. Zegt, mijn goede Jesus, mijn trooster, mijn voorbeeld, mag ik u verwachten morgen noene?’

En, o wonder! het beeld knikte minzaam met zijn hoofd, en de brave man, alsof hij al met eens al zijne krachten wedergekregen hadde, liep bijna zot van vreugde

[p. 115]

naar huis en vertelde aan zijne vrouwe hoe dat Jesus zijne uitnoodiging aanveerd hadde en geknikt.

‘Gauw,’ riep hij, ‘laat ons zeere ons huis kuischen en schuren en witten: de koning der koningen komt onder ons dak’, en hij weende van blijdschap.

Geheel den avond en den helft van den nacht wierd er in dat huizeken gefrot en gewreven, en 's morgens blonk en glinsterde al dat blinken kon en de muren waren zoo wit als sneeuw. 't Wierd noene, en 't tafelke was gedekt en het eten was gereed, zij waren in de zoete, in de hemelsche afwachtinge.

Daar trok iemand aan het klinksnoer, en een oude, stokoude arme man, geheel gestopen en gebogen, stak zijn hoofd binnen en vroeg eene almoes om Gods wille.

- ‘Mijn goede man,’ zei de vrouwe, ‘wij en hebben niet veel, maar gij zult toch iets hebben, ik zal u mijn deel geven en liever dezen noen niets eten. Kom binnen.’

De ouderling, met zijn lang zilveren haar en schoonen witten baard, sukkelde binnen en liet hem al zuchten op eenen aangeboden stoel nedervallen. De vrouw ging naar den pot, sneed eene goede schelle vleesch af, en met eene dikke sneê brood erbij bediende zij den grijsaard.

Deze aanveerdde en bedankte met ongewone beleefdheid en zei: ‘God zegene dit huis en zijne bewoners om hunne goedjonstigheid’ en hij vertrok.

Ja maar, 't wierd één, twee, en 't gerochte avond, en Onze Lieve Heer en kwam niet op. De arme man, over van verdriet, en kon het niet meer herden; hij liep naar het kappelleken en vroeg waarom de goede Jesus niet gekomen was, dat het eten nog altijd gereed stond en dat niemand en dorst noch en wilde eten totdat Hij daar was.

- ‘Eet maar smakelijk, brave man,’ sprak het beeld, ‘ik heb t' uwent geweest, gij hebt mij wel ontvangen en ik heb u en uw huis gezegend.’

Over van blijdschap kwam hij weder thuis en vertelde aan zijne vrouwe wat Jesus hem gezeid hadde, en dat die oude man niemand anders was als Onze Lieve Heer zelve.

Of zij gelukkig waren, die brave menschen, dat kunt gij

[p. 116]

wel denken; ook en deden zij geheel dien avond niet anders als God loven en danken over zijne oneindige goedheid.

Die zegen bracht de weelde weer in huis: alles sloeg meê, bij zoo verre dat de arme man in korte jaren rijke was, ja, zoo rijke als zijn broeder. Hoe meer hij hadde hoe meer hij gaf, en honderden en honderden armen die aan zijne deur hunnen nood kwamen klagen, wierden getroost en geholpen.

Als de vrek van dien broeder en zijne vrouwe nu zagen hoe die brave menschen rijke waren geworden en dat in zoo korten tijd, bekouten en beklapten zij dat onder malkaar en zelfs deden zij alle soorten van veronderstellingen; ja, ja, zij durfden ze zelfs verdenken van diefte. Het einde van al hun gezeever en gezwets was, dat de schoonzuster hun eens zou een bezoek brengen en op de hage zou slaan om 't fijne van de zake te weten.

Zoo, zij trok haar best gewaad aan en zij ging er naartoe, niet zonder een weinig verlegentheid; trouwens, gelijk zij geheel leelijk gehandeld hadde, vreesde zij een kleedje van de zelfste stoffe, maar tot hare verwondering, wierd zij geheel beleefd en vriendelijk onthaald en zachte nêergezet. Verstout door die goedheid, vroeg zij maar vlakweg hoe dat het kwam dat zij, eertijds zoo arm, in zulken korten tijd zoo rijke geworden waren. En die eenvoudige goede ziele, vertelde haar hoe zij Jesus van uit het kapelleken van tenden de strate uitgenoodigd hadde om met hen hun mager noenmaal te deelen, dat Hij aanveerd hadde en gekomen was, dat Hij hun huis gezegend hadde, en dat zij sedert dien alzoo opgekomen en verbeterd waren.

't Was al wat zij weten moeste en zij trok daarmede naar huis en vertelde al wat zij gehoord hadde aan haren man. Ah! daar wierd seffens onder hen beslist ook eens Jesus aan hunne tafel te noodigen. En, peisde zij, heeft Hij zoo veel gedaan voor die menschen die Hem maar magertjes en kosten ontvangen, hoeveel en zal Hij niet doen voor ons; zij zouden eenen kostelijken maaltijd oprechten.

De vrouwe ging dus naar het kapelleken en vroeg ook dat Jesus eens hadde willen komen noenmalen met hen,

[p. 117]

dat hij veel beter en rijker zou onthaald worden als bij haren schoonbroeder.

't Beeld knikte wederom en de vrouwe liep over van blijdschap naar huis en deed een alderkostelijksten maaltijd oprechten en geheel haar huis op zijn beste zetten. De beste kokin hadde hare kunsten getoond en knechten en maarten liepen rond en zetten alles in gereedheid. Mijnheere en Mevrouwe, op hun pijkebeste, zaten te wachten en droomden van kasteelen en paleizen.

Het wierd rond den noene en de belle ging; seffens liep Mevrouwe naar de venster om te ziene, en 't was een oude grijsaard, geheel in lompen en vuil gekleed, die eene aalmoes kwam vragen.

‘Niet opendoen!’ riep zij tot de meid, ‘wij geven niet vandage!’

Jamaar de belle ging op nieuw en de grijsaard en vertrok niet; maar bleef aanhoudend eene aalmoes vragen. Dat bracht Mevrouwe in eene geweldige stoornisse, bij zoo verre dat ze naar de deure liep om dien bedelaar weg te jagen.

Die oude man en scheen haar noch te zien noch te hooren en hij herhaalde maar altijd zijn bedelliedje en stak zijn hand uit. De vrouwe wierd razend en haren sloffer aftrekkend, sloeg zij er mede zoodanig op het hoofd van den bedelaar, dat hij uit eene groote wonde geweldig begon te bloeden. Dan wierp zij met geweld de deure toe en kwam weder in de eetzale bij haren man die haar geheel en gansch goedkeurde.

De tijd verliep intusschen en 't wierd eindelinge avond en de hemelsche uitgenoodigde en was niet opgekomen. Zij waren daarom zeer spijtig, en, hadden zij gedurfd, 'k geloove dat zij hadden in scheldwoorden uitgevallen tegen Jesus; maar, mijnheer zou eerst eens gaan zien naar het kapelleken en vragen wat dat bediedde. Wat! uitgenoodigd zijn naar zulk eenen maaltijd, aanveerden en dan niet komen!...

Zoo hij ging nog dien zelfden avond naar het kapelleken en zei alzoo half gestoord nog:

[p. 118]

‘Heere Jesus, hadt gij niet beloofd dezen noene met ons te komen eten? Waarom zijt gij niet gekomen als wij nu zooveel moeite gedaan hebben om u weerdiglijk te ontvangen?’

‘Ik ben gekomen,’ sprak het beeld, ‘en gij hebt mij weggejaagd, mishandeld; beziet eens die wonde aan mijn hoofd; dat heeft uwe vrouwe gedaan. Weet wel, als gij eenen arme van uwe deure jaagt, dat gij mij verjaagt; ik reken als aan mij gedaan, al wat gij den arme doet.’

De gierigaard wierd wanhopig bij het hooren van die woorden en hij liep als een zinnelooze naar huis. En als hij thuis kwam, daar borst een afgrijzelijk onweder uit en de donder viel op zijne doeninge, en alles wierd verbrand en vernield in zoo korten tijd, dat zij niets en kosten redden, en 's morgens als de zonne rees, waren zij zonder woning, zonder geld en bezaten maar effen de kleeren meer die zij aan hadden.

Allen die 't hoorden waren verschrikt en zeiden: 't is de gierigheid die gestraft is; gisteren nog heeft men de vrouwe zien eenen bedelaar aan hare deure mishandelen.

J. Leroy