Biekorf. Jaargang 12

De Vrage des Heeren⁽¹⁾

‘BEMINT gij, lieve ziel, Mij nu?’
!‘O! dat ik leven wil voor U
Een leven, waarvan elke dag
Wel duizend vruchten dragen mag;
Een leven, dat een eergetij,
Een immer ruischend “Sanctus” zij,
Een liefdelied, een lofgenot! -
Zoo min ik U, o Zoon van God!’

‘Bemint gij, lieve ziel, Mij nu?’
‘O! dat ik lijden wil voor U,
Een lijden, weze 't nog zoo zwaar,
En of 't in lijf en ziele waar;
Een lijden, zonder troost of licht,
Tot dat mijn herte stervend ligt;
Uw kruis en kroone zijn mijn lot: -
Zoo min ik U, o Zoon van God!’

‘Bemint gij, lieve ziel, Mij nu?’
‘O! dat ik sterven wil voor U,
Aan de aarde, en aan mij zelf nog meer,
Aan alles, buiten U, o Heer.
Wierd uit mijn borst mijn hert gerukt,
En ik, ten bloede toe verdrukt
Voor U, het was mij zoet genot.
Zoo min ik U, o Zoon van God!’

(1) Naar het duitsch van Cordula Peregrina.
‘Bij het aambeeld’ zie T^k 1, bl. 7, is vertaald naar Weber's: ‘Am Ambosz’.

[p. 86]

 

‘Zie, lieve ziel, zoo mint gij Mij.

 

Hoe Ik u min, zeg, weet je 't gij?

 

Uw minne, al was zij nog zoo groot,

 

Is maar een drop in 's werelds schoot;

 

Mijn minne is dieper als de zee,

 

En hooger als der Alpen snee',

 

En breeder als gij d' hemelen vindt:

 

Zoo min Ik u, o menschenkind!’

 

 

 

‘Zie, lieve ziel, gij leeft voor Mij,

 

Hoe Ik voor u leef, weet je 't gij?

 

Ik leef, Ik leef in 't hoogaltaar,

 

Zoo liefdewarm, zoo wonderbaar,

 

Zoo wereldarm, zoo offerrijk,

 

Dat niemand leeft aan Mij gelijk,

 

Mijn leven daar is liefde en smert: -

 

Zoo min Ik u, o menschenhert!’

 

 

 

‘Zie, geerne leedt ge, o ziel, voor Mij,

 

Hoe Ik voor u leed, weet je 't gij?

 

In kribbe en aan den galgestam

 

Verteerde Mij eene offervlam.

 

Doch wie, wie maakt er u bekend

 

Mijn lijdensliefde in 't Sakrament?

 

Mijn grooten smaad, mijn diepe smert? -

 

Zoo min Ik u, o menschenhert!’

 

 

 

‘Zie, sterven wildet gij voor Mij.

 

Hoe Ik voor u sterf, weet je 't gij?

 

Aan 't kruis vergoot Ik al mijn bloed,

 

Doch niet genoeg voor mijnen gloed;

 

Nog daaglijks, daaglijks geef Ik Mij,

 

Als offer, ja, ontleef Ik Mij,

 

En sterf, al waar ge een priester vindt

 

Den dood voor u, o menschenkind!’

 

 

 

‘Zoo lief, o ziele, aan Mij zijt gij!

 

Kunt gij genoeg dan minnen Mij?

 

En is uw minne, al was er geen

 

Zoo groot, dan nog, dan nog niet kleen?...

[p. 87]

 

Doch wil niet weenen, arrem kind;

 

Want raad Ik nog en troost u vind:

 

Met mijn, mijn herte, min dan Mij;

 

Zoo zijn gelijk wij, - Ik en gij!’

A.D.