Biekorf. Jaargang 12

[p. 71]

Over 't woord ‘Sina’
(Vervolg van bladz. 64).

GESENIUS staaft ook nog zijne meeninge op het zeggen van latere boekstellers aller Westelijke volkeren die eenigszins niet het Oostland in betrek kosten staan: Grieken, Semiten, Araben, Persen, Hindoes, tot Joden toe, die Sina of de Sinen in hunne boeken vermelden.

Zoo luidt dus de GETUIGENISSE van menigeen wegens den tijd waarop Sinaland en zijn name alreeds in 't Westen zouden gekend geweest zijn, en bij Isaïas vermeld staan. Maar aan de GESCHIEDENISSE vooral is het, bewijs of waarschijnlijkheid bij te brengen niet enkel over den tijd, maar ook over de wijze waarop die landsname ontstaan is, hoe en van alwaar wij Westerlingen hem vernomen hebben.

Gesenius, op vermelde bladzijden, beweert dat alle Westelijke volkeren (Grieken, Roomelingen, enz.), den name Sina van de Hindoes moeten ontvangen hebben, en dit om de goê reden ‘dat zij hunne naaste geburen waren.’ - Dat die name Sin nog al vroeg het Indenvolk of den Hindoes moest bekend zijn, 'n willen wij niet betwijfelen, te meer dat, naar Sinlandsche geschiedkundigen, gezantschappen in Indenland toegekomen zijn onder het keizerlijk beheer der Ts'in, of de 4^de heerschap van 't keizerrijk⁽¹⁾. Maar wij klimmen hooger op, te weten tot aan Isaïas' tijd, vóór dat de Ts'in aan 't keizerlijk bewind zaten: dat de Inden in die vroegste tijden Sinlands naaste geburen zouden geweest zijn, en in bijzondere betrekkingen ermêe bevonden, vinden wij eenigszins onwaar; want veeleer valt er te denken op de Persen die de Ts'involkeren ten Westen begrensden. Dit zullen wij trachten bondig te betoonen.

Het is onbetwistbaar dat de Sinvolkeren uit het Zuid-

(1) Vgl. Du Hulde ‘Beschreibung des Chin. Reichs’, te Rostock bij Koppe 1747. I Theil, bl. 287.

[p. 72]

westen afgezakt zijn. Volgens de Harlez⁽¹⁾, gewezen leeraar van Oostersche talen en wetenschappen aan het, hoogere leergesticht van Leuven, ‘moest hunne eerste zate gelegen zijn op den Oxusstroom, bij de Akadiërs, van wie zij menige kennisse zouden geërfd hebben, zooals hun boekstaafwezen, en andere volkswetenschappen, zonder daarom aard, godsdienst of beschaving in 't algemeen aan dit volk verschuldigd te zijn. In 't begin der 26^e eeuwe vóór O.H. vinden wij die volkstammen, nu Sinen geheeten, gelegen langs beide oevers van den Hwang-he of Geluwen Stroom, waar zij naderhand een rijk gevormd hebben dat al vroeg eene groote macht en verre beschaving won onder al de volkeren van dit uiterst Oosten.’ Men hoeve dus wel te bedenken dat de eerste stammen die later het Sinendiet zullen uitmaken, geenszins de eerste waren om het Oostelijk gedeelte van Asia te bewonen, noch dat ze bij hun aankomen, van eersten af heer en baas gespeeld hebben in gansch die landstreke die later en nu onder 's keizersgebied gelegen is. Hun eerste grond lag niet ten Zuiden maar wel ten Noord-Westen van 't huidig eigentlijk Sina, en wordt door de Harlez (ibidem) volgender wijze begrensd: ten Noorden raakte hun rijk aan de Hobi-woestijne van Mogol, en strekte Westwaarts uit tot dichte bij de Caspische zee; ten Zuiden benam het gansch het brongewest van den Geluwen Stroom en liep zoo voort tot tegen dezes eerste zeegat (eenige uren bezuiden de hedendaagsche mondinge), dat is bijgevolg tusschen den 38^sten en 33^sten breedtekerf van den aardbol. Van beide zijden des Blauwen Strooms of Iang-tse-tjang, van af 't middelland tot in 't Oosten, en leeger nog langs de zee, was een uitgestrekt land in 't bezit gebleven van de eerste bewoners die de Sinvolkeren op de oevers der twee groote stroomen vorengegaan waren.

(1) Les 15 premiers siècles de l'Histoire des Chinois, waarschijnlijk gedrukt bij Istas te Leuven in de jaren '9O. ('t En staat er niet bij, maar 't is alzoo voor zijne andere boeken, 1896 (?).

[p. 73]

Deze volksstammen waren veel min beschaafd dan de uitwijkelingen uit Hoog-Asia, door wie ze voor ‘Men’ of ‘Barbaren’ aanschouwd wierden. Ze spraken meestal eene tale den Sinen onbekend en waren grof en wild in godsdienst, zeden en gebruiken.

Tot hier volgen wij de Harlez, en wij voegen erbij tot stavinge dat heden nog in 't Zuiden van Sina, slechts half onderworpene volksstammen, leven die de ‘Men-tse’ heeten en de afstammelingen van de vroegere Mengeslachten moeten zijn.

Dit wordt ons in 't volgende gestaafd: Vgl. A syllabic dictionary of the Chin. Lang., by S. Wells Williams, Shanghai, Americ. presbyt. mission press. 1874. - ‘Man (“men”) = bet. naar de Sin. boekstavinge: eene groote drake in 't Zuiden’; zoo hieten de wilde zuidersche volksstammen.... Man-tse (zelfde woord men, en tse = zoon, afstammeling). Zoo heeten nog hedendaagsche Zuidersche volksstammen die aan 't keizerrijk tol betalen maar eenigszins onafhankelijk gebleven zijn.’

Zóó was dus de toestand in Oost-Asia tot onder het heerschap der Ts'in-vorsten, en hieruit kunnen wij genoeg besluiten dat de Hindoes alsdan geenszins de naaste geburen 'n waren der echte volksstammen van het Ts'inverbond, noch met hen in betrekkinge 'n stonden; dat, wel integendeel, die volkeren, bij hunne verwandelinge uit het Westen, in kennisse moeten gestaan hebben met de Persen, en nog na hun ontwijken, met dezen hunne naaste geburen in handelsbetrekkinge leefden. Dit zij gezeid voor de eerste zate der volkeren die de grondvesten van 't keizerrijk zullen leggen.

Hoe nu eigentlijk die eerste volkeren geheeten, die leden van het keizerlijk verbond, vóór dat de Ts'in er aan 't hoofd van stonden? De eerste keizers of overvorsten noemden hunne onderdanen Pak- of Bak-Sing, dat anders niet en is dan Pe-Sing: de 100 huisgezinnen; of nog Wen-Sing⁽¹⁾

(1) Wen = 10,000 = al. Wen min = de volkeren; wen woe = al de dingen, bv. T'ien-Tsjoe tsao-liao wen woe = God schiep alle dingen.

[p. 74]

de 10000, d.w.z. de menigte huisgezinnen, al de huisgezinnen, ook Li-Min = ongeteld volk, ontelbaar volk. Laterhand - en alzoo boekt het Koeng-foe-tse of Confucius, de Sinsche geleerde in 551 vóór Ch^s geboren - hieten die volkeren hun land Sja waardoor zij het van dit der Wilden of Men wisten te onderscheiden. Daar hebt ge nu al Pe-Sing en Sja⁽¹⁾. Maar waar blijft het woord Sina?

('t Vervolgt)

(1) Deze twee eerste namen onzer uitwijkelingen vinden wij zoo vermeld bij de Harlez, Les 13 premiers siècles... bl. 7. - Hierbij nog eene aanhalinge uit een onlangsch ernstig werk, die ons gezegde komt staven:
Uit Mélanges, Recueil de travaux... offert à Mgr Ch. de Harlez, chez Brill, Leyde, 1896, kleen 4^o, 403 bl. F. de Villenoisy meldt ons op bl. 348: ‘Les plus anciennes traditions de la Chine nous la (la race Chin. moderne) montrent civilisée par des colons venus de l'Ouest et qui ont formé sur le cours du Houang-ho un petit état dont les provinces actuelles du Ho-nan et de Chen-si étaient le noyau. Là ils étaient au milieu de populations barbares plus anciennes, dont les unes furent absorbées, les autres détruites. Des accroissements successifs firent acquérir l'accès de la mer à l'est, puis permirent l'annexion des contrées au sud du Iang-tse-Kiang jusqu'à la mer.’ Bl. 350: ‘Il y aurait lieu de se demander l'origine des immigrants appelés par leurs plus anciens historiens les Cent ou les Dix-mille families; muis c'est de leur fusion avec les populations préchinoises dont il vient d'être question, qu'est issue la véritable race chinoise.’ En op bl. 338: ‘Leur berceau (van die 100 Huisgezinnen) aurait donc pu être près de la Mer Caspienne sur les derniers contreforts de la chaîne qui sépare la Perse du Turkestan.’