Biekorf. Jaargang 12

Hoe een ridder Judas speelde
(Vervolg van bladz. 12).

‘NU dat ik wete wie gij zijt, en twijfel ik geenszins of gij mij schatten en vele schatten kunt bezorgen; maar ik en wil met u in geen betrekking komen.’

‘Gelijk gij wilt, edele heer; maar als na twee dagen de grave op uw slot zal komen...... zoo vaarwel’...... en hij was te wege zijne voeten in den steegreep te zetten om te peerde te springen, als de slotheer, overwonnen door die enkele woorden, hem tegenhield en vroeg:

‘Laat ons eerst nog zien of uwe voorwaarden aanveerdelijk zijn.’

[p. 42]

‘Mijne voorwaarden zijn ten eersten kleen in getal; daar en zijn er maar drie; en ten tweeden, zij zijn allergemakkelijkst om vervullen.’

‘Laat eens hooren.’

‘Mijn eerste kan misschien wonderlijk schijnen; maar ik heb borge noodig: gij moet mij na één jaar dag op dag hier op deze plaatse uwe vrouwe in handen leveren.’

De ridder verschoot bij dien eersten voorstel. Hij en sprak geen woord en bleef langen tijd in pijnlijke gedachten verslonden. Een afgrijzelijke strijd ging om in zijn binnenste; een geweldige strijd tusschen de liefde voor zijne vrouwe en zijnen hoogmoed en hebzucht. Eindelijk kregen deze laatste de overhand. Hij hadde nog een jaar tijd; intusschen zou hij dat verdrag wel trachten te verbreken en 't docht hem dat zijne eere en zijne faam boven het leven zijner gade was; en hij sloeg toe. De eerste voorwaarde was aanveerd en op perkament met zijn eigen bloed geschreven.’

De oogen van den zwarten ridder vonkelden van voldoeninge.

‘Mijn tweede voorwaarde is gemakkelijker’ zei de duivel, ‘ik wil dat gij aan God, mijn erfvijand, en aan den hemel verzaket.’

De slotheer's haren rezen te berge; het zweet begon van verlegentheid op zijn voorhoofd te perelen; maar de eerste stap was gedaan, de duivel was meester geworden van zijn herte. Na eenige tegenwerpingen sprak hij die gruwzame godverloocheningen uit, al beven en sidderen van schrik.

‘Er blijft nu maar de derde voorwaarde meer, en dan vindt gij, bij uw thuiskomen, de schatten die ik u beloofd heb. Uwe eere zal gered zijn; gij zult met nieuwen luister en pracht te midden van de ridderschap mogen verschijnen.’

‘Welke is die derde voorwaarde?’ vroeg de slotheer, bijna dood van angst en schrik.

‘Gij moet nog verzaken aan de patronesse uwer vrouwe, aan de Heilige Maagd Maria.’

[p. 43]

Bij die schrikkelijke woorden sprong hij verontweerdigd achteruit en voelde in eens al zijnen moed wederkeeren. Hij wist nochtans wel dat God verloochenen grooter kwaad was, maar dit deed den beker der boosheid die de duivel hem aanbood, overloopen.

‘Heb ik nog geen kwaad genoeg bedreven? Gij wilt nu nog dat ik verzake aan mijne Moeder, de zuivere Maagd en Moeder Gods, neen, nooit, hoort gij, nooit, liever in de armoede sterven. Vrij aan u te aanveerden of niet, maar dit laatste en doe ik niet. De twee eerste gruwelen moeten voldoende zijn of ik verbreke geheel 't verdrag. Gauw, wat is uw woord?’

De duivel zag dat de man dezen keer onwankelbaar vast besloten was, en, is 't dat hij voort aandrong, zijn slachtoffer hem geheel en gansch zou ontsnappen, daarom sprak hij met eene gemaakte toegevendheid:

‘Welnu, om te toogen dat ik u alleszins wil helpen, ontsla ik u van de derde voorwaarde. Gaat nu naar huis, gij zult de beloofde schatten vinden in den kleenen kelder aan den zuidhoek van uw slot. Zoo tot na een jaar, ik verwacht u hier op deze plaatse met uwe vrouwe.’ Hij sprong te peerde en verdween.

De slotheer keerde vol angste en kommernisse naar huis en vond op de aangewezene plaatse de schatten, de vrucht van zijn gruwelijk schelmstuk. Het gezicht van het goud, dat zijnen dorst naar eer en pracht zou laven, versmachtte en verdoofde de stemme van zijn knagend geweten. Bevelen werden gegeven; en als de graaf kwam werd hij ontvangen met eene pracht en eenen luister waarover hij en al de ridders van zijn gevolg verwonderd stonden.

's Anderendaags, als de grave ging vertrekken, vroeg hij of de slotheer bereid was om met hem en nog vele ridders van zijn graafschap onder het geleide van Koning Lodewijk den Jongen van Vrankrijk ter kruisvaart te trekken. Doch de ridder wist behendig bijzondere redenen aan te halen, die hem dwongen thuis te blijven; maar hij schonk den

[p. 44]

grave twee honderd marken gouds tot onderstand en hulpe voor de kruisvaart. Deze aanveerdde met veel dank en al de ridders loofden zulke grootmoedigheid en zulke mildheid.

Onze rijkgewordene heer herstelde zijn slot in zijne vorige pracht, vermeerderde nog zijne bezittingen en hield welhaast steekspelen en jachtpartijen veel luisterlijker nog als te voren. Verre en na sprak men van hem; van alle kanten stroomden de ridders naar zijne fooien.

Nochtans, wat hij ook deed om hem te verstrooien, 't was al verloren moeite; hij bleef droefgeestig en neêrslachtig. In de tegenwoordigheid der ridders en fooiers was hij uitwendig opgeruimd en geestig; maar inwendig bleef de worm des verdriets knagen en knagen; nauwelijks was hij alleen, of hij viel in de droevigste neêrslachtigheid. 's Nachts en vond zijn oog geene ruste: dan verliet hij zijn bedde, en doolde gejaagd en vol angste in de bosschen. Altijd zag hij dat perkament met zijn bloed geschreven en de stemme van zijn geweten herhaalde gedurig zijne godverloochening. Meer dan eens besloot hij hem met God te verzoenen; maar als hij hem daartoe begon te schikken, voelde hij de afgrijzelijke wanhope meester worden van zijn herte.

't Jaar vervloog, eenen dag, eene weke teenegader en de valdag kwam dat hij zijne dierbare vrouwe in de handen van den duivel moest leveren.

Nooit hadde hij een woord gerept of gesproken over het afgrijzelijk verdrag dat hij met den boozen geest gemaakt had. Zij had wel bemerkt, de brave vrouwe, dat haar man sedert lang droefgeestig was en zijne nachten slapeloos overbracht. Zij en hadde ook nooit kunnen uitleggen hoe hij zoo al met eens schatrijke geworden was, en nog vele andere dingen had zij bemerkt, maar 't waren voor haar al zoovele geheimen: geheel en al met hare huizelijke zaken bezig, had zij die gedachten, die haar soms ongerust maakten, laten varen.

De slotheer was van zin ievers eenen kloosterling te

[p. 45]

spreken om hem uit die moeilijkheden te helpen; maar iederen keer dat hij zoover te wege was, dreef hem de schaamte en de wanhoop achteruit. Zoo was de schrikkelijke dag aangekomen, zonder dat hij iets of wat gedaan had tot redding van zijne geliefde Maria.

's Morgens van dien rampzaligen dag, was hij nêerslachtiger en droefgeestiger als ooit. Zijne oogen stonden diep in zijn hoofd, op zijn bleek gelaat stond de vreeze te lezen. Er bleef hem nochtans een straalken hope: de hemel zou er tusschenkomen; hij en zou niet gedoogen, dat zulk een rein en onschuldig schepsel in de handen viel van Satan; maar wat zou er dan met hem gebeuren?...

Dit vooral kwelde hem.

Hij riep zijne vrouw, en trachtende zijne vreeze te verbergen, zei hij kortaf:

‘Vrouw, wij moeten vandage eene reize doen, bereid u, binnen eene ure moeten wij reeds te peerde zijn.’

Maria zag aan zijne doeninge, en hoorde aan zijne stemme, dat er iets ongemeens op handen was.

‘Goed’, sprak zij, ‘ik zal gereed zijn.’

Zij ging naar hare kamer en schikte haar op. Dan knielde zij neder en bleef eenige stonden in gebed verslonden voor het beeld van hare heilige Patronesse. Eindelijk stond zij op en stapte naar buiten.

('t Vervolgt)

J. Leroy